Persoonlijk verhaal van Ingrid over haar Indy
Indy een prachtige harlekijn ara popje van augustus 2008 kwam in 2010 bij ons wonen. Indy zat volledig strak in de veren, echter had ze wel wat handen issues en kon zich daar ook flink naar gedragen. Ook was ze erg gefocust op eten en pakte dit van Tico en zelfs van mij af. Wat leek op een hele stoere zelfverzekerde ara bleek toch minder waar….
Ze was vanaf het begin dat ze bij ons ( bij mij en Tico blauwgele ara uit 2007 ) kwam wonen een hele rustige maar vocale ara. Ze sprak velen woorden en ik kon al snel merken dat ze niet van gisteren was. Een erg leergierige vogel, gek op interactie met mensen echter het liefst zonder fysiek contact. Indy en ik hebben er ruim 4 jaar over gedaan om echt vertrouwen en duidelijkheid te krijgen in elkaar. Het vergde zogezegd een hele lange adem. In die 4 jaar hadden we ook zeker wel goede momenten samen echter kreeg ik regelmatig wel een hak van haar wat zorgde voor wat kneuzingen in mijn pols en hand.
Maar het is het allemaal waard geweest. Want eenmaal zover waren we bijna telepathisch in staat met elkaar te communiceren. Nu ben ik zelf absoluut niet een kenner van telepathie maar ik heb vaak aan 1 blik genoeg en andersom ook. We weten vaak wel wat er bedoeld wordt zonder ook maar 1 ding te zeggen. Dit ervaar ik een stuk minder met de andere twee vogels. ( Cara van 2013 is echt heel anders )
Veranderingen
Een aantal jaar later kwam Cara het soldaten ara meisje (2013) ons huishouden versterken. Zij was nogal een aanwezigheid in huis, grenzen werden verlegd door haar en ze moest en zou Indy voor zich winnen. Ze had het redelijk snel voor elkaar en mocht naast Indy zitten als ze uit de kooi waren. Helaas kregen we brand in de boerderij waar ik een appartementje in huurde en moesten we met oud en nieuw s’ nachts evacueren. Ik met drie ara’s naar buiten, 2 in de auto gestopt en Cara zo jong als ze nog was veilig onder mijn jas. Ideaal was anders en de situatie was ook bijzonder stressvol voor ons allemaal. Echter hadden we geluk want in februari 2014 kregen we een ander huisje toegewezen.
Een paar maanden na de verhuizing viel het mij op dat Indy wat lelijk in de veren kwam te zitten. Ze was eigenlijk nooit eerder zo heftig in de rui geweest, maar dit kan natuurlijk gebeuren dus ik zocht er niet direct wat achter. Maar na een aantal maanden begon je duidelijk te zien dat Indy toch echt wel plukte. Het was niet van de één op de andere dag, zoiets sluipt er een beetje in.
Weer een paar maanden later maakte ze wel een hele grote sprong van rommelig in de veren naar echt kale plekken. Vanaf dit moment heeft het ongeveer 2 jaar geduurd voor ze eruit zag zoals ze er nu uit ziet. Elke keer breidde het plukken zich wat uit, liet ze weer wat dons staan en kreeg ik weer wat hoop. Maar helaas elke keer werd het er toch weer uitgetrokken.
Indy is een niet standaard plukkende ara. De meeste plukkers plukken veren en laten deze op de grond vallen. Of knippen in de veren of doen aan automutilatie. Want ik vind van Indy vrijwel geen geplukte veren of donsveren op de grond zoals ik bij Tico de blauw gele ara wel eens vind, zeker tijdens haar hormonale periode dat ze plukt.
Indy eet namelijk haar veren en donsveren op. Ze zuigt het bloederige goedje met keratine uit de nieuwe pennetjes/follikels die nog niet volgroeid zijn. Van de grotere veren eet ze alleen de inhoud eruit wat in de tipjes zit, dit is het gedeelte wat in de huid vast zat. De rest van de veer laat ze dan op de grond vallen. Bij rui pennen en staartveren die loskomen neemt ze gelijk de kans om dit er weer uit te eten en zo is het altijd duidelijk welke veren van haar zijn en welke van de andere ( los van de kleur natuurlijk )
Zelfs pakt ze de kans om losse (dons) veren van haar liefde van haar leven Cara op te eten. Ze heeft meerdere pogingen gedaan deze ook bij Cara eruit te trekken, maar gelukkig heeft Indy te maken met een hele pittige vriendin. Dus die laat dat niet toe. Veren die per ongeluk loskomen pakt ze direct op en dan eet ze deze op. Ik hoop op dat vlak dat Cara zo’n pittige tante blijft.
Sprays
Tevens probeerde ik ook diversen sprays uit welke allemaal een negatief effect hadden.
Zoals een knoflook spray en een bitterspray. Beide zorgde voor stress en in die periode knipte ze in haar veren en verzorgde ze zichzelf niet. Want zoals je kan zien is haar gehele verenpak verder zeer goed verzorgd en glanzend. Ze kwam slechter in de veren te zitten en was minder vrolijk. Ik ben hier dus ook mee gestopt.
Ook heb ik een periode geprobeerd haar een speciaal truitje aan te doen, zodat ze beschermd is en er niet bij kon. Ook dit was een vreselijk drama voor haar en de nadruk kwam er steeds meer op te liggen dat ze plukte waardoor ook bij mij dit niet positief was kwa energie naar haar toe. Zeker niet omdat we al zo goed zogezegd telepatisch met elkaar kunnen communiceren.
Onderzoeken
Door de jaren heen is Indy helemaal onderzocht door allereerst Peter Bastiaansen, ze is nogmaals getest op alle 4 ziektes en ik heb een gedragsdeskundige over de vloer gehad. Daarna heb ik ook een hele tijd gebruik gemaakt van beta-keratine ( soort havervlokken ) maar na een tijd kwam ik wel tot de conclusie dat dit helaas allemaal niet mocht baten. Soms leek het beter te gaan maar het was elke keer van korte duur.
Ook met het aanbieden van voeding heb ik wat veranderd. Indy is een makkelijke eter maar ook hierbij zie ik op langer termijn geen veranderingen. Ze krijgen dagelijks Pellets een heleboel noten, verse groente en een stukje fruit. En zo af en toe ook wat zaden. Ook probeer ik alle drie de vogels te laten foerageren en te werken voor hun nootjes.
Uiteindelijk zijn we doordat Peter tijdelijk niet werkzaam was in aanraking gekomen met Rob van Zon. Deze vogelarts heeft nog wat onderzoekjes gedaan nadat hij inzage had gekregen in alles wat ik voorafgaand met Indy had ondernomen, en heeft met mij samen nog wat dingen besproken wat ik nog kon proberen. Een hormoon implantaat hebben we ook geprobeerd. Ook hier leek heel even verbetering op te treden maar nu weer een paar jaar later blijkt dat rond deze tijd ze steeds weer wat dons en enkele veertjes laat staan. Het mag geen naam hebben qua hoeveelheid wat ze laat staan maar het is alles beter dan niks.
Na zo´n 5 a 6 plukkende jaren verder (half 2020) kon ik wel zeggen dat Indy gelukkig oogt. Het plukken lijkt een gewoonte geworden en de oorzaak is moeilijk te achterhalen, wellicht is de verhuizing naar mij al een oorzaak geweest of iets wat daarvoor afspeelde. Of heeft ze mijn stemmingen heel erg sterk aangevoeld. Of is de komst van Cara een trigger geweest, of de brand. Wie zal het zeggen?
Voordelen
Wat ze wel als voordeel hieruit kan halen is dat ik door haar plukken steeds meer heb gekeken naar het houden van ara’s in de huiskamer. Wat denk ik dat ze nodig hebben en wat kan ik ze bieden. Hierdoor hebben ze nu een eigen kamer in plaats van een kooi. Leven ze in een beter dagelijks ritme, hebben ze geen gewiekte vleugels meer ( want ik was ook bang dat dit wellicht een oorzaak zou zijn ) En komen ze aan 14 uur slaap per nacht.
Nog vele andere dingen die ik vast vergeet te vertellen heb ik gedaan om ze een beter leven te geven. Want je gaat op een gegeven moment van alles aanpassen om het leven in gevangenschap beter te maken voor ze. Ik laat ze ook veel meer vogel zijn dan voorheen, en dat bevalt mij erg goed.
Wil je meer lezen over Indy en de andere ara’s?
Lees dan HIER verder
Heb je vragen of wil je iets anders aan Ingrid kwijt? Dan mag je altijd een mail sturen via de contact pagina.