Dit verhaal gaat over Jodie, of zoals Dino de Grijze Roodstaart papegaai haar noemt; Jodieke.

Door Ashvin Ghisyawan

Jodie is een Grijze Roodstaart die ik als baby heb gekocht met een leeftijd van 6 weken. Inmiddels is zij 16 jaar oud, maar eigenlijk heb ik haar niet eens zo lang…

Bij deze het verhaal.

Jaren geleden besloot ik om een papegaai te kopen. Al sinds mijn geboorte ben ik gefascineerd door papegaaien. Mijn ouders hebben nooit begrepen waar dit vandaan kwam. Mijn vader had in mijn jeugdtijd Agapornissen. Daar kweekten wij ook mee. Zo ben ik opgegroeid met vogels.

Mijn droomvogel was altijd al de Blauwvoorhoofd Amazone papegaai. Vooral de geelvleugel variant vond ik erg mooi. Desondanks raadden de meeste kwekers in die tijd de Blauwvoorhoofd Amazone af. Deze vogels staan bekent om hun agressie (met name de mannen) en velen worden weg gedaan vanwege het vele schreeuwen en de drukte van deze vogels.
Een papegaai waar ik het minste mee had was de Grijze Roodstaart. Op advies van diverse kwekers kocht ik mijn eerste papegaai! Toch een Grijze Roodstaart. Deze heette Rico.

Ik raakte verliefd op deze mooie unieke vogel met een relatief saaien kleur en een onlogische rode staart. Rico was een zeer grote Grijze Roodstaart papegaai. De desbetreffende kweker had op dat moment ongeveer 30 Grijze Roodstaarten zitten en Rico was veruit de grootste. Ik heb daarna ook nooit meer een grotere Grijze Roodstaart gezien. Hij woog 570 gram en was nog een hele jonge vogel. Rico was een zeer tamme Grijze Roodstaart. Nu zijn ze dat bijna allemaal wel op die leeftijd, maar deze liet zich ook makkelijk op zijn rug leggen. Dat is iets waar veel Grijze Roodstaarten niet van houden en echt aangeleerd moet worden.

Maar helaas… het verhaal kwam na 7 maanden tot een tragisch einde. Deze Grijze Roodstaart was bij de verkeerde kweker gekocht in Den Ilp en overleed op zeer korte leeftijd aan het Borna virus. Dit werd in die tijd ook wel KDS of het PDD virus genoemd. Een ongeneeslijke ziekte.

Inmiddels begonnen de verhalen over deze kweker steeds bekender te worden en kort hierna verscheen de desbetreffende kweker bij het programma Tros Radar.

Na dat ik dit verlies verwerkt had, kwam ik via via bij een kleinschalige kweker terecht. Mijn liefde voor Grijze Roodstaart papegaaien begon te groeien. Ik kocht Jodie.
Jodie was een baby wat nog met de pap gevoerd moest worden. In die tijd kon dat nog, tegenwoordig is dit verboden. Vele te jonge vogels overlijden aan o.a. krop verzuring, ondervoeding of andere ziektes.

Jodie kwam uit een broedmachine en was de enige jonge vogel van de kweker op dat moment. Jodie was een totaal andere vogel dan Rico en tevens een heel stuk kleiner. Jodie is een popje en zilvergrijs van kleur terwijl Rico een man was, een heel stuk groter en donkergrijs van kleur.

Rico was heel rustig als baby en Jodie waggelde als baby al direct door het hele huis. Erg grappig om te zien hoe onhandig dat bij baby’s gaat. Jodie was direct al gefascineerd van alles en nog wat om haar heen. Met name de tv vond zij geweldig.

Jodie groeide op en na een paar maanden bleef ik mij verdiepen in Amazones. Toen stelde ik mijzelf de vraag: Wat als ik een Amazone koop die en schreeuwt en onhandelbaar blijkt te zijn, vind ik dat dan erg?
Een aantal maanden daarop had ik mijn eerste Blauwvoorhoofd Amazone Chico. Chico was inderdaad het stereotype Amazone. Als baby al zeer fel, bijterig en vocaal. Het vocale verdween al snel, sterker nog, ik heb nog nooit zo een rustige stille blauwvoorhoofd Amazone als Chico gehoord. Maar goed! Dit verhaal gaat over Jodie en over Chico en de rest van de familie kom ik zeker nog een keer op terug.

Jodie groeide op bij mijn ex-vriendin en ik. Jodie begon overigens met een leeftijd van 6 maanden met het plukken van haar veren. Dit begon bij haar slagpennen en uiteindelijk werd zij één van de zovelen plukkertjes. Omdat Jodie nu alleen in de wintermaanden plukt, vermoeden wij dat dit door haar hormonen komt.

Jodie raakte verliefd, op mij!
Dat zorgde voor veel frustratie bij haar, waardoor het plukken in mijn bijzijn alleen maar erger werd.

Ik besloot toen Jodie 2 jaar oud was om haar even af te staan aan een kennis. Daar heeft zij een half jaar gezeten en niet geplukt. De dag dat zij mij weer zag, begon zij direct weer met plukken. Ik wilde Jodie niet helemaal afstaan. Zij heeft dan ook bij meerdere vrienden gelogeerd de volgende jaren. Een aantal jaren geleden had mijn collega en goede vriend Satish de vogel een jaar opgevangen, ook hier deed zij het erg goed. Kort daarna had een ander goede vriend en naam genoot Ashwin Jodie een tijd opgevangen.

Van Ashwin ging zij door naar een echtpaar waar ik zeer goed bevriend mee was en de vogel passie deelde. Daar woonde Jodie ongeveer 5 jaar.
Inmiddels had ik veel meer kennis, ervaringen en vogels. Zo hebben wij naast Chico de Amazone ook Dino overgenomen van een familielid. Chico en Dino wonen bij mijn ouders.
Zelf heb ik inmiddels ook een kleine Soldaten Ara, een Blauwgele Ara, de Grijze Roodstaarten Phoebe en Bolle en een zeer oude Blauwvoorhoofd Amazone papegaai van 80 jaar, Koko.

Toen het stel door omstandigheden vroeg of ik een ander adres kon vinden voor Jodie, besloot ik met de kennis en ervaring Jodie weer in huis te nemen. Mogelijk dat zij in het bijzijn van de andere vogels en twee soortgenoten meer afleiding zou hebben.

Inmiddels woont Jodie al weer anderhalf jaar bij mij en is zij al weer 16 jaar.

Jodie is een zeer interessante Grijze Roodstaart met een bijzonder verloop. Ik zal haar gedrag in een tijdlijn proberen te omschrijven.
0-9 maanden een super makkelijke baby. Totaal niet schuw.

1-2 jaar: Probeerde zij haar snavel al uit en leerde zij haar kracht kennen en misbruiken. Zij beet anderen en werd eenkennig naar mij toe. Zij plukte haar slagpennen.

2-4 jaar: Het plukken werd erger en ik probeerde uit paniek van alles uit. Van het bekende 5 stappen plan, tot ander voer. Niks hielp. Het super zelfverzekerde wat zij had, veranderde in angst. Jodie werd een neurotische angstige en schuwe Grijze Roodstaart. Zij was wel een vogel met veel energie.

5-7 jaar: Jodie is eerder weggeweest. Ik bleef mij zorgen maken. Iedereen sprak over foerageren, sloop speeltjes enz. Maar Jodie had totaal geen interesse in speelgoed. Zij leek steeds banger te worden.

7-15 jaar: Dit is de periode waar Jodie van het ene gezin naar het andere gezin ging. Bij het laatste gezin hadden zij meer Grijze Roodstaarten. Jodie zat tussen zes Grijze Roodstaarten en zes Amazones. Ik had Jodie twee jaar niet gezien en zij had ook niet meer geplukt. Jodie was weer een prachtige vogel die prachtig in haar veren zat.

De dag dat zij mij na twee jaar zag, begon zij direct weer met plukken. Haar liefde voor mij was onvoorwaardelijk en zorgde nog steeds voor frustratie.

Twee jaar daarna kwam Jodie terug en de liefde was weer wederzijds.

Ik besefte mij dat ik een probleem had. Ik bleef het zonde vinden dat zo een mooie vogel er zo ‘’lelijk’’ uit kon zien. Wat ik de afgelopen jaren heb gedaan is weg te rennen voor mij eigen angst en onzekerheid. Dat ik als professionele hulpverlener niet eens mijn eigen vogel de baas kon zijn.
Zoals ik eerder vermelde had ik inmiddels ook nog de agressieve Amazone Chico, de nog agressievere Amazone Koko, twee Ara’s die broeds waren en erg fel en het koppeltje, de twee super lieve Bolle en Phoebe. Ik was vele ervaringen verder.

De twee Ara’s zitten samen in een aparte vogelkamer. Deze zijn gaan koppelen, evenals het Grijze Roodstaart koppel Phoebe en Bolle. Deze zitten ook samen. Jodie heeft haar eigen kooi en Koko de Amazone van 80 jaar heeft zijn huisje beneden in de woonkamer.

Al mijn vogels zijn stuk voor stuk fantastisch en uniek.. Van elke vogel kan ik blij, gelukkig en op zijn tijd ook emotioneel worden. Zo geweldig zijn mijn vogels. Ondanks dat ik zelf meer van de drukkere en fellere papegaaien ben, zijn de Grijze Roodstaarten emotioneel zoveel intenser. Ik kan soms bijna op spiritueel niveau met ze communiceren.

Jodie is van alle vogels de meest gezellige en drukke vogel.

Ondanks zij kaal geplukt is en de andere papegaaien hier er prachtig en op en top uit zien, is Jodie altijd het hartendiefje en favoriet van iedereen.

In de loop der tijd en door training van haar vorige ‘’oppas’’ gezin, is er nog weinig te merken van haar nervositeit. Jodie is niet meer zo angstig als vroeger. Daarnaast hebben wij ontdekt, dat zij het veel leuker vindt om iets te pluizen of versnipperen i.p.v. op houten speeltjes te knagen.
Al mijn vogels zijn geweldig. De Soldaat is op momenten echt een kroel kip. De Blauwgele Ara is een echte showmaker die altijd in het middelpunt wil staan. Bolle is de mysterieuze van het stel. Je weet nooit wat hij gaat doen. Koko is bijzonder omdat het mogelijk de oudste levende papegaai van Nederland is en Phoebe is de beste prater van het stel. Zij kan werkelijk minstens 100 woorden en zinnen. Ook doet zij stemmen identiek na.

Maar Jodie! Jodie is het gezelligste van het stel. Zij is de meest nieuwsgierige vogel. Sommige vrienden vinden haar ook wel de liefste vogel van allen. Persoonlijk denk ik dat Marley de Blauwgele Ara het makkelijkste is naar iedereen.

Jodie is zeer ondernemend en slopend. Waar zij tot haar 10 jaar heel schuw, bang en paniekerig was, loopt zij nu zelf naar iedereen toe. Zij stapt bij iedereen op, is totaal niet eenkennig en heeft haar de eigen status als meest vrije vogel van het huis gegeven. Dit is HAAR woning en ik mag in het huis wonen die van haar is. Aldus Jodie, als zij met haar ogen tegen mij praat.

Wat heeft mij geholpen hier in?
Zelfinzicht. Wie ben ik en wat maakte dat ik in paniek schoot als Jodie plukte. Ook het relativeren hielp. Ik accepteerde dat Jodie gewoon geweldig is, met of zonder veren. Ook scheelt het dat ik nu meer vogels heb en de aandacht kan verdelen. Het agressieve gedrag van de Amazones en het hondse gedrag van mijn Ara’s houden mij veel meer bezig dan het plukken van Jodie.

Ik ben blij dat Jodie terug is en nooit meer weg gaat! Iedereen houd van Jodie en Jodie houd van iedereen.

Ashvin Ghisyawan

Check meer foto´s van Jody en haar vogel familie op parrotsbyash