Wij en een aantal van de kijkers rende erachteraan maar Tyko verdween snel. Na een uur roepen en zoeken was het tijd om even tot rust te komen en te beseffen wat er eigenlijk was gebeurd, want het was oprecht een onwerkelijk moment. Wij hebben op dat moment dierenambulance Utrecht en Woerden op de hoogte gesteld, Amivedi, haar eigen dierenarts, artsen in de buurt en een vermist advertentie op marktplaats. Haar chip als vermist geregistreerd en gebruikte wij de kracht van sociale media. Tyko’s vermist bericht is werkelijk zo vaak gedeeld dat wij hier oprecht versteld van hebben gestaan. Uit alle hoeken van het land werd hulp geboden, vrienden maar ook totaal vreemden voor ons stuurde ons de meest hartverwarmende berichten.

Inmiddels is het zondagnacht 02:00 uur. Het zoeken wordt gestaakt en besluiten wij vroeg in de morgen weer verder te gaan. Eenmaal naar bed, liggen wij wel maar slapen komt er niet van. Mijn vriendin Latoya huilt aan een stuk door en ook ik heb het niet droog kunnen houden op een goed moment. Rond 05:30 liepen wij weer de deur uit. Inmiddels al zo veel berichten ontvangen van mensen die wilde helpen zoeken dat er rond de zelfde tijd 2 meiden ook naar buiten zijn gegaan. Wij kende hen nog helemaal niet maar alle hulp was natuurlijk welkom. Ik ben richting park Oudegein gelopen en Latoya langs het kanaal bij ons in de buurt. Waar moet je eigenlijk zoeken? Je kijkt constant naar boven in de hoop een glimp van Tyko op te vangen of haar alleen maar te horen zodat je een richting hebt. Helemaal niks..

Inmiddels was het 07:00 uur en besloot ik Latoya op te zoeken om thuis even snel te ontbijten.. Tyko heeft er natuurlijk niks aan als wij omvallen. Op de terugweg van Nieuwegein centrum richting huis zagen wij 2 meiden lopen. Hè?Volgens mij zijn zij de meiden die Latoya hebben gecontacteerd. Zij liepen wat verder weg maar wel de zelfde kant op als wij. Verderop kwamen wij elkaar tegen en raakte wij aan de praat, het ging om Ingrid, trotse eigenaresse van 3 HELE LEUKE ara’s en haar vriendin Sanne. Nog geen 2 minuten later… TYKO MAAKT GELUID! Met een hartslag van 30238 roepen wij haar en reageert Tyko steeds meer en meer. Ja hoor! Daar zit ze!

Hoog in een boom en nog geen 200 meter hemelsbreed van haar huis zien wij haar gele buikje. Onbeschrijfelijk wat wij op dat moment voelde. Maar ja, we zijn er nog niet. Hoe krijgen we haar beneden?? Want zelf lukte het haar niet echt. Ingrid stelde voor de brandweer te bellen, goed idee natuurlijk! Ik had niet verwacht dat de brandweer ook echt zou komen om een vogel uit de boom te halen.. maar niks was minder waar, een half uur later kwam brandweer IJsselstein aangereden.

Hoe graag ik ook zelf mee wilde in de bak mocht dit niet, ook niet na wat lichtelijk aandringen en uitleggen dat Tyko al in paniek is laat staan als ze een vreemde man in tenue in een bak ziet aankomen. Het mocht niet baten, de brandweerman ging alleen. Fingers crossed!

Heel even ging het goed, ze bleef zitten tot dat de brandweerman op haar hoogte kwam en zijn armen uitstak om haar te pakken… Tyko zet het op het vliegen… Ik had mijn drone in de lucht hangen voor dit geval om haar eventueel te kunnen volgen en had ik een vriend gebeld op de vroege zondagmorgen die inmiddels was aangekomen. Het moment dat zij wegvloog sprintte mijn vriend erachter aan en vloog ik mee. In paniek zat ik in verkeerde modus en vloog ik de eerste paar seconde niet snel genoeg en verdween Tyko uit beeld. Rennen dan maar! In de richting van mijn vriend die Tyko uit het oog verloor omdat zij over huizen heen vloog. Zondag 28 juni 2020 hebben wij ons rot gezocht, heel de dag. Inmiddels met een groep van ruim 15 mensen die her en der in Nieuwegein verspreid hebben gezocht. Tevergeefs. In de avonduren poogde we met wat over was van de groep zo’n 6 mensen om nog een laatste zoektocht te doen in de buurt. Weer terug richting park oudegein.

Een vriend van mij met zijn vriendin en ik gingen alvast vooruit. Latoya kwam 10 minuten later met mijn moeder en nog een vriendin. In die 10 minuten liepen wij al met z’n 3e in het park verspreid om alle paden gehad te hebben en niks aan toeval over te laten. In de verte zie ik hen lopen en zich opsplitsen, TYKOOOO hoorde ik ergens in de verte, in versnel mijn pas richting mijn vriend, wij keken elkaar vragend aan, “hoorde jij dat ook?” JA! Jij ook dus!? JA! Zijn vriendin kwam aangerend met dezelfde vraag. Mooi het zat dus niet tussen mijn oren. Hoe harder wij riepen hoe harder Tyko reageerde door haar eigen naam te roepen. Op een moment liepen wij op een grasveld met bomen van 35 tot 40 meter hoog om ons heen en ging het over van “TYKOOO” naar daadwerkelijk geschreeuw. Een groepje jongens die daar zat aan een bankje bevestigde inderdaad een fel gekleurde vogel te hebben gezien die een boom in vloog. Ja hoor! Daar is ze! Ze vloog de boom uit en cirkelde wat om ons heen maar vloog weer terug de boom in. Een 2e keer merkte je duidelijk dat ze probeerde lager te vliegen maar lukte dit helaas niet en vloog weer terug de boom in. Flink wat paniekerig geschreeuw later werd het stil…

Hup, 2 drones de lucht in om de zien waar ze zit, hoe hoog ze zit en of wij daar wel bij kunnen komen. 31 meter hebben wij gemeten. En zien wij haar inderdaad in de boom zitten.

De drones deden haar niet zo veel op dat moment, eerlijk gezegd deed ze best wel leuk naar de apparaten. Hoe blij wij ook waren na heel de dag op de been moesten we wat verzinnen want het begon al donker te worden. Toch maar weer de brandweer bellen en de opzichter van de kinderboerderij (de boom staat op hun terrein) of wij het terrein op mochten. Dit was goed. Inmiddels heb ik de brandweer opgevangen die even kwam kijken of zij wat konden betekenen voor ons. De heren en dame van de brandweer konden ons niet zo achterlaten zonder alles uit de kast te halen. Zij belde een hoogwerker uit Vianen op die 10 minuten later de kinderboerderij op stormde. “Wie is het baasje van de vogel” luidde verderop. Ja dat ben ik riep ik naar wat de commandant bleek te zijn. De commandant vroeg aan mij of er meer kans van slagen zou zijn als ik mee zou gaan met de hoogwerker, ja zei ik.

 

Hup harnas om, helm op en naar boven… verbaas dat ik was gezien het die ochtend uit den boze was doch zonder tegenspraak deed ik wat de commandant zei. Naar boven! DADDY TO THE RESCUE! Met onze eigen drones, hitte camera’s en schijnwerpers van de brandweer weten wij haar te vinden en zien wij Tyko zitten…… 7 meter verderop op een vertakking van een vertakking op het puntje… geen kans van slagen. Terug naar beneden… de heren en dame van de brandweer Nieuwegein en Vianen hartelijk bedankt voor alle moeite en verslagen vertrokken wij richting huis, inmiddels alweer 01:30 uur.

Maandag voor zonsopgang stonden Latoya en ik weer in het park. Klaar voor actie. Rond een uur of 5. Drone weer de lucht in om te kijken of zij nog op haar plek zat. Ja hoor, geen kant op ondanks de regen en wind. Om welke reden dan ook vond zij de drone nu wel eng en vloog ze de boom uit.. na een uur zoeken en roepen zonder resultaat moest ik helaas wel naar mijn werk. 07:00 uur beginnen. Gelukkig snapte mijn werkgever de situatie en kon ik om 09:30 uur weer de zoektocht hervatten.

Een aantal uur ging voorbij, onsuccesvol. Latoya hoorde niks en ik zat nog steeds op mijn werk. Vol nieuwe moed en adrenaline want ik wilde weg! De drukte liet het op dat moment helaas niet toe. Later op de middag… Mijn telefoon gaat weer.. dit keer is het Amivedi. Meneer, wij zijn zojuist gebeld door een mevrouw uit Montfoort, Tyko zat bij haar in de tuin in een boom. Mag ik uw nummer met mevrouw delen? Ik heb toestemming van mevrouw om het adres met u te delen. Latoya liep nog steeds bij de manege, ik deel direct alles met Latoya en wij spreken af dat zij daar blijft en ik richting Montfoort ga. Ik stormde naar de leiding en eiste eerder weg te gaan of ik zou per direct mijn ontslag indienen. Verbaasd keken ze mij aan en mocht ik half 2 vertrekken. Helaas door een ongeluk een aantal maanden eerder had ik zelf geen auto op dat moment. Ik bel mijn zus op om mij op te halen van mijn werk om naar Montfoort te gaan. Binnen no time stond ze daar.

Eenmaal aangekomen op het adres bleek het te gaan om een boerderij, uitgestrekte weides met een aantal andere boerderijen in het gebied. Mevrouw vertelde dat ze de Tyko inderdaad zag zitten in de boom en snel wegvloog, verder van Nieuwegein af. Op google maps heb ik gezien dat de boerderij op een rechte lijn stond met de manege in Nieuwegein. Simpel, de A2 overgevlogen en de eerste boom gepakt die ze zag. Van die boerderij. Ingrid en Diane hebben zich inmiddels bij ons gevoegd in Montfoort om te helpen. In het gebied vlogen ook 3 roofvogels, mijn gedachten sloegen op hol en deel ik het nieuws met Latoya. Huilend loopt ze rond bij de manege. Ook wij staken de zoektocht in Montfoort om thuis de drones te pakken en snel hapje te eten en weer te gaan zoeken.

Na dat wij Ingrid thuis hebben afgezet spreken mijn zus en ik met Latoya bij mijn ouders thuis af. Vlak voor dat we naar binnenlopen gaat de telefoon… Dierenambulance Woerden, Meneer, Tyko zit op dit moment in een boom in Woerden, de handhaving zag haar de boom in vliegen en meldde dit aan ons. Mag ik uw nummer aan de handhavers doorgeven zodat zij contact met u kunnen opnemen? Nou mevrouw heel lief, dat hoeft u natuurlijk niet te vragen. 2 minuten later belde Michael volgens mij, handhaving Woerden. De vogel is inmiddels verder gevlogen naar een andere straat, ze ziet er heel vermoeid uit en lijkt het erop dat zij niet verder gaat luidt het aan de telefoon. Latoya en ik zaten inmiddels al in de auto richting Woerden. Michael kon er niet bij blijven maar we zouden het wel zien want er stond een flinke groep bij te kijken.

Gelukkig woont een collega van mij in Woerden die ik belde met de vraag of zij zo snel mogelijk naar de bewuste straat wilde gaan zodat wij ogen hebben in de buurt zolang wij er nog niet zijn. Natuurlijk wilde ze dat. 20 minuten later komen wij aan. Inderdaad een groep van ruim 15 mensen stond buiten naar een boom te kijken. Wat zal daar zitten!? Wij springen de auto uit en ja hoor, een ara in de boom! MAAR, is dit tyko? Koppie hing naar beneden, zag er klein uit, dus voor een moment twijfelde we tot dat we haar riepen. Ze reageerde duidelijk op onze stemmen en zat gelukkig niet te hoog, maar hoe gaan we erbij komen? Net te hoog voor een ladder en takken zijn te dun om aan te hangen. Een man die haar probeerde te lokken liep naar ons toe en probeerde ons wijs te maken dat het ander mans vogel was. De ara in de boom reageerde overduidelijk op onze stemmen en daarbij is ze gechipt, ik maak de man duidelijk dat, zodra de ara gevangen is wij de dierenambulance op zullen bellen om de chip uit te laten lezen zodat wij het zeker weten.

Na een kort vaag verhaal en een aantal vragen die ik stelde droop de man toch maar af. Latoya liep naar de auto om een voerbakje te pakken, toen Latoya terugliep liep ik ook naar de auto.

HET moment dat ik mij omdraaide richting Latoya zie ik Tyko zo mooi de boom uitvliegen, zo op Latoya’ s schouder. Ik rende er direct naar toe, Latoya was verstijfd, bang dat ze weer weg zou vliegen en vroeg mij haar te pakken. Een van de mooiste momenten van ons leven. Het moment dat ik Tyko overnam en gewoon voelde dat het beestje zich volledig overgaf en wist dat ze veilig was is werkelijk niet te bevatten. Wij schoten beide vol.

Tot dat de hiervoor genoemde man weer kwam. Hij pakte Tyko’s pootje vast opzoek naar een voetring, woedend dat ik werd reageerde ik op hem dat die dat niet nog eens moest proberen en dat Tyko geen voetring (meer) heeft. Met een overduidelijke bepaalde blik richting de man besloot hij toch rechtsomkeert te maken en te vertrekken. Dit was Tyko, geen twijfel. Een van haar staartveren zat nog in de huls en een bepaald vlekje in haar nek verraadde haar.

Terug naar de auto werden we gestopt door een lieve oma. Ze zal wel honger hebben, lust ze misschien een appeltje? Ja reageerde ik, dat zal ze wel lekker vinden. Mevrouw breekt de appel door midden en geeft de helft aan mij en de helft legt ze later in het voerbakje die Latoya nog had. Het Moment dat Tyko de appel ziet ontwaakte zij weer uit haar vermoeidheid en heb ik voor de eerste keer gezien hoe snel zij een halve appel op kon eten.

Eenmaal achterin de auto legt Latoya het voerbakje naast me neer, ik tikte er tegen aan en Tyko wist niet hoe snel zij haar snavel in het bakje moest steken. Niet te veel eten natuurlijk! Beetje bij beetje.

Een kleine 30 minuten later vertrekken wij richting huis. Onderweg gestopt om water te kopen voor Tyko, ook water had ze een duidelijk tekort aan. Eenmaal thuis aangekomen ziet Tyko haar binnen volière, haar ogen vertelde ons genoeg. Kusje zegt ze, wij geven haar een kusje, verversen haar voer en water en laten haar rusten. Latoya en ik kijken elkaar aan. Dikke knuffel en kus. Ook wij verdienen nu wat voeding en vooral wat slaap. De volgende dag werd Tyko gezien door de dierenarts. Veel afgevallen, verder niks op aan te merken. Met de tijd zal het beter met Tyko gaan, goed het gewicht in de gaten houden en veel laten rusten. Het heeft ruim 2 tot 3 weken geduurd voordat Tyko echt weer geluid begon te maken in huis.

Inmiddels is Tyko weer helemaal de oude en schreeuwt de boel weer lekker bij elkaar.