Kippie de kaketoe

Iedereen die een kaketoe heeft weet hoe het voelt om verrast en gemanipuleerd te worden. Heel de dag observeren ze je bewegingen, gewoontes, taalgebruik en humeur. En wanneer ze het perfecte moment vinden om te krijgen wat ze willen hebben, slaan ze toe.

Vorige week kwam ik thuis van mijn werk en plofte ik doodmoe neer op de bank. Normaliter is dit het moment waarop ik Kippie uit de kooi haal, vol enthousiasme begroet en een nootje geef. Dat nootje, daar draait haar hele avond om! Daar was het eerste kwartier dat ik thuis kwam even geen sprake van. Heel vreemd, vond kippie. Daar moest ze een stokje voor steken.

Al dansend en headbangend stuitert ze door de kooi en begint ze te roepen op de maat: “kippie, kippie, kippie, kippie”. Daar kan ik natuurlijk alleen maar hard om lachen, dat had ze immers nog nooit gedaan. Ik sta op en loop naar de kooi toe. Haar plan gaat volgens schema. Vervolgens zet ze haar volgende act jn gang. Ze gaat voor het deurtje zitten in anticipatie van een nootje en een knuffel en steekt haar pootje uit om op te stappen. Ik haal haar uit de kooi, maar tot haar verbazing plof ik weer neer op de bank. Waar blijft dat nootje dan!

Gelukkig wist kippie daar het antwoord op. Als ze hem niet krijgt, dan gaat ze hem zelf wel halen. Ze vliegt naar de keuken toe en gaat voor het blik zitten waar de noten in bewaard worden. Dit weet ze, want vrouwtje loopt hier altijd naartoe om de nootjes te pakken. En ze heeft zelfs geobserveerd dat het slotje op het bakje naar links klikt en dan kun je hem zo open wippen.

Nietsvermoedend zit ik op de bank en maak ik me niet druk om wat ze uitspookt in de keuken. Tot ik wat gerommel hoor tussen de notenbakjes. Ik kon het in eerste instantie niet geloven. Hoe wist ze dat blik open te krijgen…?

Voordat ik de keuken kon bereiken zie ik kippie op mij af vliegen met, jawel, een doosje pijnboompitten in haar snavel.

Ik vang haar op en loop naar de tafel toe, en geef haar een pitje uit het doosje en zet het op de tafel. Vervolgens plof ik weer neer op de bank. De missie is geslaagd! Maar 1 pitje is wel een beetje karig, denk je niet?

Kippie springt op de tafel en pakt het doosje opnieuw. Ze vliegt weer naar me toe en duwt het doosje recht in mijn gezicht. Open maken, vrouwtje!

Hierop kan ik uiteraard alleen maar belonen. Hoe leuk is het dat ze het doosje zelf komt brengen?! Dit gaat een aantal keer door, tot ze het doosje zelfs weet weg te trekken en brengen op de raarste plekken. Het vredig op de bank hangen is ten einde gekomen, overal om mijn oren vliegen vogels met doosjes die open gemaakt dienen te worden.

Je zou kunnen zeggen dat ze mij heeft getraind.

Dat blik met noten en pitjes? Die staat nu in een kast met een slot erop. Het zal een kwestie van tijd zijn voor ze die open leert trekken.

Jennifer Klomp