Geplaatst op

Kippie de kaketoe

Iedereen die een kaketoe heeft weet hoe het voelt om verrast en gemanipuleerd te worden. Heel de dag observeren ze je bewegingen, gewoontes, taalgebruik en humeur. En wanneer ze het perfecte moment vinden om te krijgen wat ze willen hebben, slaan ze toe.
Kippie
Vorige week kwam ik thuis van mijn werk en plofte ik doodmoe neer op de bank. Normaliter is dit het moment waarop ik Kippie uit de kooi haal, vol enthousiasme begroet en een nootje geef. Dat nootje, daar draait haar hele avond om! Daar was het eerste kwartier dat ik thuis kwam even geen sprake van. Heel vreemd, vond kippie. Daar moest ze een stokje voor steken.
Al dansend en headbangend stuitert ze door de kooi en begint ze te roepen op de maat: “kippie, kippie, kippie, kippie”. Daar kan ik natuurlijk alleen maar hard om lachen, dat had ze immers nog nooit gedaan. Ik sta op en loop naar de kooi toe. Haar plan gaat volgens schema. Vervolgens zet ze haar volgende act jn gang. Ze gaat voor het deurtje zitten in anticipatie van een nootje en een knuffel en steekt haar pootje uit om op te stappen. Ik haal haar uit de kooi, maar tot haar verbazing plof ik weer neer op de bank. Waar blijft dat nootje dan!
Foto: Esther van der Heijden
Gelukkig wist kippie daar het antwoord op. Als ze hem niet krijgt, dan gaat ze hem zelf wel halen. Ze vliegt naar de keuken toe en gaat voor het blik zitten waar de noten in bewaard worden. Dit weet ze, want vrouwtje loopt hier altijd naartoe om de nootjes te pakken. En ze heeft zelfs geobserveerd dat het slotje op het bakje naar links klikt en dan kun je hem zo open wippen.
Nietsvermoedend zit ik op de bank en maak ik me niet druk om wat ze uitspookt in de keuken. Tot ik wat gerommel hoor tussen de notenbakjes. Ik kon het in eerste instantie niet geloven. Hoe wist ze dat blik open te krijgen…?
Voordat ik de keuken kon bereiken zie ik kippie op mij af vliegen met, jawel, een doosje pijnboompitten in haar snavel.
Ik vang haar op en loop naar de tafel toe, en geef haar een pitje uit het doosje en zet het op de tafel. Vervolgens plof ik weer neer op de bank. De missie is geslaagd! Maar 1 pitje is wel een beetje karig, denk je niet?
Kippie springt op de tafel en pakt het doosje opnieuw. Ze vliegt weer naar me toe en duwt het doosje recht in mijn gezicht. Open maken, vrouwtje!
Hierop kan ik uiteraard alleen maar belonen. Hoe leuk is het dat ze het doosje zelf komt brengen?! Dit gaat een aantal keer door, tot ze het doosje zelfs weet weg te trekken en brengen op de raarste plekken. Het vredig op de bank hangen is ten einde gekomen, overal om mijn oren vliegen vogels met doosjes die open gemaakt dienen te worden.
Je zou kunnen zeggen dat ze mij heeft getraind.
Dat blik met noten en pitjes? Die staat nu in een kast met een slot erop. Het zal een kwestie van tijd zijn voor ze die open leert trekken.
Jennifer Klomp
Geplaatst op

Met de paplepel ingegoten…

zo kun je mijn liefde voor dieren wel noemen.

Toen ik thuis werd geboren, werd ik al opgewacht door een boxer en een geelvoorhoofdamazone. Op bijna elke babyfoto zie je Hardy, de boxer wel gedeeltelijk of geheel staan. Fantastisch vond ik het. Kindjes van school belden bij ons aan want wij hadden een papegaai en dat was toch best heel bijzonder!

Loretta was onderdeel van ons gezin, dikke vriendjes ook met de volgende boxer.
Wat miste ik de beestenboel toen ik uit huis ging. De katten uit het huis waar ik op kamers woonde waren leuk, maar konden mijn gemis van een papegaai en hond niet wegnemen.
Toen ik een jaar of twee later mijn eerste appartementje kreeg, ging op een dag de intercom af. Ik hoorde een bekende bel en de stem van mijn vader. Toen wist ik meteen wat hij kwam doen. Hij kwam Loretta brengen, de papegaai waar ik mee opgegroeid was! Hij heeft het me ook nooit gevraagd, hij wist dat ik geen nee zou zeggen.
Wat was ik blij! Helaas mocht de oude Dibbes maar een jaar bij me wonen totdat ze niet lekker werd en op mijn borst rustig haar laatste adem uitblies. De injectie van de dierenarts mocht niet baten. Hij noemde haar nog epo-vogel, naar het Tour de France schandaal.
En weer was daar het grote gemis…
Na een poosje begon mijn zoektocht naar een nieuw vriendje voor het leven.
En daar was Harley! Zo gezellig weer, een vogel in huis, later nog een konijn erbij. Harley deed al vrij vroeg feilloos het geluid van water na. Ik dacht echt dat mijn keukenkraan lekte!
Stiekem wilde ik altijd al een paar papegaaien, en ik vond Timnehs helemaal geweldig. Helaas lastig te vinden, dus ging mijn zoektocht verder naar een Congo. Na 13 jaar de enige vogel in huis te zijn geweest, kwam Bobby bij ons wonen.
Bobby koos mij, niet andersom. Hij wilde direct naar me toe maar zijn kooigenootjes lieten dat niet toe. Toen hij door Cor, de kweker, uit de kooi werd gehaald, had hij roze blooswangetjes. Twee dagen later kwam ik hem ophalen.  Hij zag mij en floot fietfiew! Cor zei: als dat geen liefde is…
De weg naar huis was dramatisch. Dik 2,5 uur file, dus we hadden alle tijd in de auto om samen te fluiten en elkaar beter te leren kennen. Wat een bijdehandje, toen al. Een enorme pruttelkip, voor zijn eerste jaar begon hij heel duidelijk met woorden en zinnetjes en dat is tot op heden niet gestopt. Alles wat je zegt kan hier tegen je worden gebruikt! En oh, wat zat ik in de rats toen hij op Hiep, hiep, hoer! bleef hangen. Gelukkig was daar snel Hiep, hiep, hoera!
Harley en Bobby deelden samen een kooi, maar waren geen dikke vrienden. Ruzies waren er ook niet, maar een match made in heaven was het ook niet. Ondertussen zocht ik ook verder naar een Timneh, maar wist dat de kans klein zou zijn.
Toch vond ik een kweker! En twee jaar na Bobby, kwam Mickey bij ons wonen. Mickey is een natuurbroed, dus was geen mensen gewend. Handen was hij doodsbang voor. Maar na een weekje quarantaine reed ik hem de woonkamer in en zei Bobby: Mickey! Die stinkerd had mij natuurlijk horen praten tegen hem in de andere kamer. Het was al vrij snel duidelijk dat zijn kooi weer weg kon, want zo eng hij mijn handen vond, hoe goed hij omging met mijn andere gaaien. Hij zat constant in of op hun kooi. Bobby en Mickey bleken vanaf dat moment ook twee handen op één buik. Waar de één was, was de ander ook. Harley vond het wel prima, die had weer rust.
Er was toen nog één amazone die ik graag erbij zou willen. Ook een soort die niet heel gangbaar is, maar wel eentje die de kweker van Mickey ook probeerde te kweken. Toen ik na 3 jaar de hoop bijna opgegeven had, had ik toch een leuk voicemailbericht! Gefeliciteerd, er zijn twee witvoorhoofdjes geboren! Ik kon het bijna niet geloven, maar het was toch echt waar! Dus weer in de auto gestapt voor een lange rit en Billy, ook een natuurbroed, opgehaald.
Mijn kwartet was compleet!
Mickey was erg jaloers op Billy in het begin, en die twee heb ik regelmatig uit elkaar moeten halen. Na 2,5 jaar begon er een kentering, ik betrapte ze af en toe zelfs op snavelen. Nu, na ruim drie jaar, kan ik zeggen dat Mickey van twee walletjes eet, zowel Bobby als Billy zijn zijn vriendjes. Harley is nog steeds lekker op zichzelf, maar alles gaat hier prima.
Elke dag is een feestje met deze vier!
Ze maken er af en toe echt een bende van, maar ik zou ze echt niet willen missen, mijn boeven. Vriendjes voor het leven ❤
Wendy Lipholt
Geplaatst op

Een dag uit het leven van Isis. @beautyparrot

Als Isis hoort dat we wakker zijn begint hij al te fluiten, zo van … kom maar naar beneden ik ben er klaar voor.
En als we dan beneden komen en de deur gaat open begroet hij ons gelijk met een schattig ‘hi’ en daarna ‘goedemorgen vriend heb je lekker geslapen’!!
Mooier wakker worden dan dit is er niet.
Nu eerst 2 kusjes en dan ff alle opgespaarde poep van de nacht eruit persen, hahaha!
1 Tip, een mooi beige hoogpolig tapijt is niet slim als je een papegaai hebt.
Dan is het tijd om allemaal te eten en daarna begint t ‘ga je stofzuigen’, want hij weet dat als er om de kooi gestofzuigt is en de plaat onder in de kooi is verschoond het duurtje los gaat en hij eruit kan/mag komen.
Hij klimt in zijn deur en met z’n snavel duwt hij aan de zijkant zo z’n deurtje open.
Dan is altijd het eerste wat hij doet, naar de achterkant van zijn kooi lopen en proberen de kachel aan te zetten.
Dat lukt heel soms, als we misselijk worden van de hitte dan weten we het al, de kooi stond toch te dicht bij de thermostaat.
Dan is het tijd om door het huis te gaan struinen, zijn lievelings plek is een hoekje in de keuken en daar knauwt tie lekker aan een plintje.
Okay, de keuken is dus verboden terrein, maar ja dat plintje in dat ene hoekje is natuurlijk nog leuker als het niet mag.
Maar als Mama eraan komt en ik roep zijn naam dan is het de onschuld zelve, en loopt hij parmantig de keuken weer uit.
Dan is hij voorlopig aan het spelen in zijn doos vol met rotzooi om te slopen, oa. wc rolletjes, handdoek, een kussen en stukken touw en karton, zijn roze emmertje waar die graag helemaal in kruipt en dan af en toe komt zijn kopje boven de doos uit om te kijken of je er nog bent.
Als de doos niet meer interessant genoeg is gaat hij of in de kast zitten, de deur doet hij ook zelf open en dan gaat hij op de krat bier zitten of ernaast als een zielig schattig vogeltje kan hij daar zo maar een uur zitten, ja zitten, echt hij beweegt niet hij zit daar heerlijk in t donker in de kast.
Na verloop van tijd komt tie uit de kast en gaat hij richting de voordeur waar hij verder gaat met t slopen van de voordeurmat, sleept zijn paraplu door de hal en als hij het zat is, dan gaat tie ‘boeven’… dingen doen die niet mogen.
Dan weten wij dat het tijd wordt dat hij lekker in zijn kooi gaat, dan doet hij even een dutje en gaat daarna verder met spelen in de kooi of hij blijft lekker op zijn gemakkie zitten en gaat dan zitten kletsen met ons of mooi zitten zingen.
En dan optijd de gordijnen dicht om te gaan slapen, als hij het zat is laat hij dat weten door ons weltrusten te wensen…. ‘zo ga je slapen, weltrusten’ zegt tie dan.
Dat betekend dat de dag om is.
Groeten Henny en Isis
Geplaatst op

Even voorstellen: Papegaaieninfo vermist en gevonden

In juli 2020 is de website uitgebreid met de Facebook groep:

Papegaaieninfo: vermist en gevonden.

Het doel van de groep is online een groter bereik te creëren in de hoop vermiste en gevonden vogels weer snel thuis te laten komen.
Dankzij social media is er een hoop mogelijk en is daarom een perfect medium. Er is in de afgelopen maanden al enorm veel gedeeld door onze leden dankjewel!

Samen met Ingrid, Latoya en Diane delen we dagelijks meldingen van zowel Facebook als Amivedi.
Ook heel dankbaar voor de inzet van de dames, want zonder hun zou dit niet mogelijk zijn op deze manier.

We hebben helaas zelf ervaring met vermiste vogels en wat dit allemaal aan zorgen en verdriet met zich mee brengt en hebben  daardoor dan ook een goed beeld bij hoe wanhopig baasjes van vermiste dieren kunnen zijn.
Het verhaal van Tyko van Latoya en Mirsad is daar een  voorbeeld van en aanleiding geweest voor het maken van de vermist en gevonden groep.

We hopen natuurlijk dat er in de toekomst een stuk minder vermissingen gedeeld hoeven worden, we proberen daarom ook te waarschuwen waar nodig, want een ongeluk zit echt in een klein hoekje…

Hier lees je meer info over wat te doen bij een vermissing.

Geplaatst op

Het verhaal van Tyko de vermiste blauwgele ara

Tyko

Wij nemen jullie mee terug naar 8 maart 2019. Een dag die onze levens veranderde. Tyko (tijko) onze blauw gele ara van toen bijna 2 jaar oud komt in ons leven. Het was voor ons 3e natuurlijk allemaal even wennen. Voor Tyko een nieuwe omgeving, nieuwe mensen… ohhh wat spannend! En voor ons veranderde natuurlijk ook veel. Want tja, weekendjes weg ging ineens niet meer zo makkelijk en abrupt. Helemaal niet erg, wij hadden ons al een beetje voorbereid op dit soort veranderingen en veranderde dit natuurlijk al te graag voor haar!

In mei is Tyko 2 jaar geworden, hiep hiep hoera! Wij wisten helaas niet op welke dag zij is geboren dus voor het gemak hebben wij dit op 1 mei gevierd en staat zij ook op deze dag geregistreerd. Een heel jaar ging voorbij, de ene dag leuker dan de ander want ook ara’s willen soms humeurig zijn… dat hebben we wel gehoord.. niet erg, hoort erbij!

Gauw +/- anderhalf jaar verder naar zaterdag 27 juni 2020. De dag dat de wereld onder onze voeten verdween. In eerste instantie een dag als geen ander. Nog steeds is Tyko zo bang voor de achterdeur dat ze daar nooit in de buurt kwam. Ongeacht of wij even buiten zaten met de deur open heeft Tyko nooit gepoogd naar buiten te gaan. Tijdens het avondeten omstreeks 19:30 uur schrok zij ergens van, zo erg dat zij 2 rondjes in huis vloog en in plaats van haar veilige plek koos zij deze keer voor de open achterdeur…. De snelheid die Tyko had op dat moment leek het alsof ze op ramkoers was richting de glazen wanden op het terras, het moment dat we dachten dat ze er tegen aan zou vliegen steeg ze gelukkig op… en nu? Wij zien Tyko ter hoogte van de hoofdweg verdwijnen.

Nog nooit zijn wij zo snel de deur uit gesprongen met het nodige geroep (lees: schreeuwend), dat ook de buren spontaan naar buiten vlogen in paniek. Wij renden in de richting waar Tyko naar toe vloog. Te vergeefs geroepen en gezocht tot dat mijn telefoon ging. Overbuurman belde, “He buurman, ben jij toevallig je vogel kwijt? Er hangt er hier een aan de voorkant”. Ik gok erop wereldrecords sprints te hebben gevestigd op dat moment. Eenmaal aangekomen aan de voorzijde van het gebouw zien wij Tyko hangen.

Een oplettende buurvrouw die wist dat de vogel hier hoort maar niet exact waar zij woont heeft overal aangebeld en is zo bij onze buurman uitgekomen die mij belde. Tyko hing te hoog om bij haar te komen en lokken met voer werkte niet. Inmiddels waren mijn ouders al aangekomen en heb ik hen weer weggestuurd op een lange ladder mee te nemen.

In de tijd dat mijn ouders weer richting huis gingen is mijn vriendin bij een bovenbuurman op het balkon gaan staan op Tyko’s hoogte in de hoop dat Tyko wel zou komen. Wij zien dat Tyko probeerde te vliegen en het echt wel wilde, maar iedere keer dat zij zich wilde afzetten gleed een pootje uit op het glas. Inmiddels zag ik mijn ouders aankomen met de ladder. Dat was het moment dat Tyko uitgleed en vervolgens boven op het gebouw vloog. Hoe komen we daar nu bij dachten we.. die gedachte verging snel want nog geen 20 seconden later besloot Tyko haar vleugels te spreiden en te laten zien dat zij degelijk goed kan vliegen…

Wij en een aantal van de kijkers rende erachteraan maar Tyko verdween snel. Na een uur roepen en zoeken was het tijd om even tot rust te komen en te beseffen wat er eigenlijk was gebeurd, want het was oprecht een onwerkelijk moment. Wij hebben op dat moment dierenambulance Utrecht en Woerden op de hoogte gesteld, Amivedi, haar eigen dierenarts, artsen in de buurt en een vermist advertentie op marktplaats. Haar chip als vermist geregistreerd en gebruikte wij de kracht van sociale media. Tyko’s vermist bericht is werkelijk zo vaak gedeeld dat wij hier oprecht versteld van hebben gestaan. Uit alle hoeken van het land werd hulp geboden, vrienden maar ook totaal vreemden voor ons stuurde ons de meest hartverwarmende berichten.

Inmiddels is het zondagnacht 02:00 uur. Het zoeken wordt gestaakt en besluiten wij vroeg in de morgen weer verder te gaan. Eenmaal naar bed, liggen wij wel maar slapen komt er niet van. Mijn vriendin Latoya huilt aan een stuk door en ook ik heb het niet droog kunnen houden op een goed moment. Rond 05:30 liepen wij weer de deur uit. Inmiddels al zo veel berichten ontvangen van mensen die wilde helpen zoeken dat er rond de zelfde tijd 2 meiden ook naar buiten zijn gegaan. Wij kende hen nog helemaal niet maar alle hulp was natuurlijk welkom. Ik ben richting park Oudegein gelopen en Latoya langs het kanaal bij ons in de buurt. Waar moet je eigenlijk zoeken? Je kijkt constant naar boven in de hoop een glimp van Tyko op te vangen of haar alleen maar te horen zodat je een richting hebt. Helemaal niks..

Inmiddels was het 07:00 uur en besloot ik Latoya op te zoeken om thuis even snel te ontbijten.. Tyko heeft er natuurlijk niks aan als wij omvallen. Op de terugweg van Nieuwegein centrum richting huis zagen wij 2 meiden lopen. Hè?Volgens mij zijn zij de meiden die Latoya hebben gecontacteerd. Zij liepen wat verder weg maar wel de zelfde kant op als wij. Verderop kwamen wij elkaar tegen en raakte wij aan de praat, het ging om Ingrid, trotse eigenaresse van 3 HELE LEUKE ara’s en haar vriendin Sanne. Nog geen 2 minuten later… TYKO MAAKT GELUID! Met een hartslag van 30238 roepen wij haar en reageert Tyko steeds meer en meer. Ja hoor! Daar zit ze!

Hoog in een boom en nog geen 200 meter hemelsbreed van haar huis zien wij haar gele buikje. Onbeschrijfelijk wat wij op dat moment voelde. Maar ja, we zijn er nog niet. Hoe krijgen we haar beneden?? Want zelf lukte het haar niet echt. Ingrid stelde voor de brandweer te bellen, goed idee natuurlijk! Ik had niet verwacht dat de brandweer ook echt zou komen om een vogel uit de boom te halen.. maar niks was minder waar, een half uur later kwam brandweer IJsselstein aangereden.

Hoe graag ik ook zelf mee wilde in de bak mocht dit niet, ook niet na wat lichtelijk aandringen en uitleggen dat Tyko al in paniek is laat staan als ze een vreemde man in tenue in een bak ziet aankomen. Het mocht niet baten, de brandweerman ging alleen. Fingers crossed!

Heel even ging het goed, ze bleef zitten tot dat de brandweerman op haar hoogte kwam en zijn armen uitstak om haar te pakken… Tyko zet het op het vliegen… Ik had mijn drone in de lucht hangen voor dit geval om haar eventueel te kunnen volgen en had ik een vriend gebeld op de vroege zondagmorgen die inmiddels was aangekomen. Het moment dat zij wegvloog sprintte mijn vriend erachter aan en vloog ik mee. In paniek zat ik in verkeerde modus en vloog ik de eerste paar seconde niet snel genoeg en verdween Tyko uit beeld. Rennen dan maar! In de richting van mijn vriend die Tyko uit het oog verloor omdat zij over huizen heen vloog. Zondag 28 juni 2020 hebben wij ons rot gezocht, heel de dag. Inmiddels met een groep van ruim 15 mensen die her en der in Nieuwegein verspreid hebben gezocht. Tevergeefs. In de avonduren poogde we met wat over was van de groep zo’n 6 mensen om nog een laatste zoektocht te doen in de buurt. Weer terug richting park oudegein.

Een vriend van mij met zijn vriendin en ik gingen alvast vooruit. Latoya kwam 10 minuten later met mijn moeder en nog een vriendin. In die 10 minuten liepen wij al met z’n 3e in het park verspreid om alle paden gehad te hebben en niks aan toeval over te laten. In de verte zie ik hen lopen en zich opsplitsen, TYKOOOO hoorde ik ergens in de verte, in versnel mijn pas richting mijn vriend, wij keken elkaar vragend aan, “hoorde jij dat ook?” JA! Jij ook dus!? JA! Zijn vriendin kwam aangerend met dezelfde vraag. Mooi het zat dus niet tussen mijn oren. Hoe harder wij riepen hoe harder Tyko reageerde door haar eigen naam te roepen. Op een moment liepen wij op een grasveld met bomen van 35 tot 40 meter hoog om ons heen en ging het over van “TYKOOO” naar daadwerkelijk geschreeuw. Een groepje jongens die daar zat aan een bankje bevestigde inderdaad een fel gekleurde vogel te hebben gezien die een boom in vloog. Ja hoor! Daar is ze! Ze vloog de boom uit en cirkelde wat om ons heen maar vloog weer terug de boom in. Een 2e keer merkte je duidelijk dat ze probeerde lager te vliegen maar lukte dit helaas niet en vloog weer terug de boom in. Flink wat paniekerig geschreeuw later werd het stil…

Hup, 2 drones de lucht in om de zien waar ze zit, hoe hoog ze zit en of wij daar wel bij kunnen komen. 31 meter hebben wij gemeten. En zien wij haar inderdaad in de boom zitten.

De drones deden haar niet zo veel op dat moment, eerlijk gezegd deed ze best wel leuk naar de apparaten. Hoe blij wij ook waren na heel de dag op de been moesten we wat verzinnen want het begon al donker te worden. Toch maar weer de brandweer bellen en de opzichter van de kinderboerderij (de boom staat op hun terrein) of wij het terrein op mochten. Dit was goed. Inmiddels heb ik de brandweer opgevangen die even kwam kijken of zij wat konden betekenen voor ons. De heren en dame van de brandweer konden ons niet zo achterlaten zonder alles uit de kast te halen. Zij belde een hoogwerker uit Vianen op die 10 minuten later de kinderboerderij op stormde. “Wie is het baasje van de vogel” luidde verderop. Ja dat ben ik riep ik naar wat de commandant bleek te zijn. De commandant vroeg aan mij of er meer kans van slagen zou zijn als ik mee zou gaan met de hoogwerker, ja zei ik.

 

Hup harnas om, helm op en naar boven… verbaas dat ik was gezien het die ochtend uit den boze was doch zonder tegenspraak deed ik wat de commandant zei. Naar boven! DADDY TO THE RESCUE! Met onze eigen drones, hitte camera’s en schijnwerpers van de brandweer weten wij haar te vinden en zien wij Tyko zitten…… 7 meter verderop op een vertakking van een vertakking op het puntje… geen kans van slagen. Terug naar beneden… de heren en dame van de brandweer Nieuwegein en Vianen hartelijk bedankt voor alle moeite en verslagen vertrokken wij richting huis, inmiddels alweer 01:30 uur.

Maandag voor zonsopgang stonden Latoya en ik weer in het park. Klaar voor actie. Rond een uur of 5. Drone weer de lucht in om te kijken of zij nog op haar plek zat. Ja hoor, geen kant op ondanks de regen en wind. Om welke reden dan ook vond zij de drone nu wel eng en vloog ze de boom uit.. na een uur zoeken en roepen zonder resultaat moest ik helaas wel naar mijn werk. 07:00 uur beginnen. Gelukkig snapte mijn werkgever de situatie en kon ik om 09:30 uur weer de zoektocht hervatten.

Tot zo ver geen geluk. Ik keek de beelden voor de 30e keer na en zie tot mijn verbazing Tyko wegvliegen. Een bepaalde richting op waarna zij een bocht nam naar rechts. Heel goed we hebben in ieder geval een richting. Heel de ochtend hebben wij gezocht zonder resultaat. Op een goed moment kregen we het aanbod van Sanne (van Kromsnavelvrienden) die graag langs wilde komen met 2 free flight ara’s om tyko te helpen zoeken. Hoe nobel de bedoelingen waren van Sanne, hoe onbeschrijfelijk lief wij dit vonden en nog steeds waarderen hebben wij helaas geen vooruitgang geboekt. Geen teken van leven, geen zichtmeldingen…

Dinsdag moest Latoya helaas werken, ik heb gelukkig vrij kunnen krijgen om de zoektocht voort te zetten. Ook dinsdag, op een paar tips na geen vooruitgang geboekt. De zoektocht voortgezet tot diep in de nacht en ook woensdag weer heel vroeg de deur uit. Inmiddels waren er tips binnengekomen dat Tyko mogelijk gehoord is in Galecop (Nieuwegein Noord) door oplettende honden eigenaren. Als de bliksem die kant op maar ook nu geen succes.

Woensdag kwamen met mondjesmaat de tips binnen. Van Nieuwegein Noord tot aan Nieuwegein Zuid. Helaas zat ik op mijn werk en kon ik niet veel betekenen. Latoya haar vrienden en kennissen hielden mij op de hoogte van de voortgang. Ook woensdag… geen succes. Totdat…. Woensdag omstreeks 20.00 uur liepen wij met een groepje in vanuit park oudegein en doorslag richting de rietput (Nieuwegein Zuid/Vreeswijk) de telefoon ging…. Tyko is gezien, gehoord en zou in een boom zitten in Galecop t.h.v. de paarden manege. Hup, naar de andere kant van Nieuwegein! Een route uitgestippeld en contact gezocht met de meldster. Uren hebben wij hier rondgelopen maar ook nu, de meest bruikbare tip bracht ons niet bij Tyko. Geroepen, geschreeuw en mensen aangesproken, niemand wist het. Was dit dat een valse tip van iemand die het leuk vond om ons op een dwaalspoor te zetten? Nee wij dachten dat dit oprecht was en Tyko in de tussentijd al verder gevlogen was.

Donderdagochtend, ik ben gefrustreerd aan het werk. Beide hebben wij zwaar slaap te kort en reageren wij het toch een beetje op elkaar af. Gecombineerd met veel te weinig eten de afgelopen dagen was het misschien wel even goed dat ik afleiding kon zoeken op mijn werk. Helaas werkte het averechts, ik wilde weg, ik wilde Tyko zoeken onze harten waren gebroken en al dagen hebben wij niks meer gehoord.

Mijn telefoon gaat….. een nummer dat ik niet herken… “Goedemorgen?”.. “Ja hallo, u spreekt met [privé], gisteravond liep ik met mijn dochter langs de paarden manege, vervolgens gingen wij even uitrusten op een bankje verderop en vloog uw papegaai Tyko vlak over ons hoofd heen, zo een boom in!” “Mevrouw, rond hoe laat gebeurde dit?” “21.00 uur, ik heb er filmpjes en foto’s van! Ik zal ze even doorsturen, mijn dochter zag de vermist flyer vanmorgen pas op facebook dus ik kon het niet eerder doorgeven” “Mevrouw, rond die tijd liepen wij daar ook! PRECIES AAN DE ANDERE KANT VAN DE WEG!”.

Mevrouw heb ik hartelijk bedankt voor de tip en inderdaad, het filmpje en de foto stuurde ze netjes door. Het is Tyko, ik herkende haar uit duizenden. Na dat ik de media heb gedeeld met Latoya en de wereld is Latoya per direct weer die kant op gegaan.

Een aantal uur ging voorbij, onsuccesvol. Latoya hoorde niks en ik zat nog steeds op mijn werk. Vol nieuwe moed en adrenaline want ik wilde weg! De drukte liet het op dat moment helaas niet toe. Later op de middag… Mijn telefoon gaat weer.. dit keer is het Amivedi. Meneer, wij zijn zojuist gebeld door een mevrouw uit Montfoort, Tyko zat bij haar in de tuin in een boom. Mag ik uw nummer met mevrouw delen? Ik heb toestemming van mevrouw om het adres met u te delen. Latoya liep nog steeds bij de manege, ik deel direct alles met Latoya en wij spreken af dat zij daar blijft en ik richting Montfoort ga. Ik stormde naar de leiding en eiste eerder weg te gaan of ik zou per direct mijn ontslag indienen. Verbaasd keken ze mij aan en mocht ik half 2 vertrekken. Helaas door een ongeluk een aantal maanden eerder had ik zelf geen auto op dat moment. Ik bel mijn zus op om mij op te halen van mijn werk om naar Montfoort te gaan. Binnen no time stond ze daar.
Eenmaal aangekomen op het adres bleek het te gaan om een boerderij, uitgestrekte weides met een aantal andere boerderijen in het gebied. Mevrouw vertelde dat ze de Tyko inderdaad zag zitten in de boom en snel wegvloog, verder van Nieuwegein af. Op google maps heb ik gezien dat de boerderij op een rechte lijn stond met de manege in Nieuwegein. Simpel, de A2 overgevlogen en de eerste boom gepakt die ze zag. Van die boerderij. Ingrid en Diane hebben zich inmiddels bij ons gevoegd in Montfoort om te helpen. In het gebied vlogen ook 3 roofvogels, mijn gedachten sloegen op hol en deel ik het nieuws met Latoya. Huilend loopt ze rond bij de manege. Ook wij staken de zoektocht in Montfoort om thuis de drones te pakken en snel hapje te eten en weer te gaan zoeken.

Na dat wij Ingrid thuis hebben afgezet spreken mijn zus en ik met Latoya bij mijn ouders thuis af. Vlak voor dat we naar binnenlopen gaat de telefoon… Dierenambulance Woerden, Meneer, Tyko zit op dit moment in een boom in Woerden, de handhaving zag haar de boom in vliegen en meldde dit aan ons. Mag ik uw nummer aan de handhavers doorgeven zodat zij contact met u kunnen opnemen? Nou mevrouw heel lief, dat hoeft u natuurlijk niet te vragen. 2 minuten later belde Michael volgens mij, handhaving Woerden. De vogel is inmiddels verder gevlogen naar een andere straat, ze ziet er heel vermoeid uit en lijkt het erop dat zij niet verder gaat luidt het aan de telefoon. Latoya en ik zaten inmiddels al in de auto richting Woerden. Michael kon er niet bij blijven maar we zouden het wel zien want er stond een flinke groep bij te kijken.

Gelukkig woont een collega van mij in Woerden die ik belde met de vraag of zij zo snel mogelijk naar de bewuste straat wilde gaan zodat wij ogen hebben in de buurt zolang wij er nog niet zijn. Natuurlijk wilde ze dat. 20 minuten later komen wij aan. Inderdaad een groep van ruim 15 mensen stond buiten naar een boom te kijken. Wat zal daar zitten!? Wij springen de auto uit en ja hoor, een ara in de boom! MAAR, is dit tyko? Koppie hing naar beneden, zag er klein uit, dus voor een moment twijfelde we tot dat we haar riepen. Ze reageerde duidelijk op onze stemmen en zat gelukkig niet te hoog, maar hoe gaan we erbij komen? Net te hoog voor een ladder en takken zijn te dun om aan te hangen. Een man die haar probeerde te lokken liep naar ons toe en probeerde ons wijs te maken dat het ander mans vogel was. De ara in de boom reageerde overduidelijk op onze stemmen en daarbij is ze gechipt, ik maak de man duidelijk dat, zodra de ara gevangen is wij de dierenambulance op zullen bellen om de chip uit te laten lezen zodat wij het zeker weten.
Na een kort vaag verhaal en een aantal vragen die ik stelde droop de man toch maar af. Latoya liep naar de auto om een voerbakje te pakken, toen Latoya terugliep liep ik ook naar de auto.

HET moment dat ik mij omdraaide richting Latoya zie ik Tyko zo mooi de boom uitvliegen, zo op Latoya’ s schouder. Ik rende er direct naar toe, Latoya was verstijfd, bang dat ze weer weg zou vliegen en vroeg mij haar te pakken. Een van de mooiste momenten van ons leven. Het moment dat ik Tyko overnam en gewoon voelde dat het beestje zich volledig overgaf en wist dat ze veilig was is werkelijk niet te bevatten. Wij schoten beide vol.

Tot dat de hiervoor genoemde man weer kwam. Hij pakte Tyko’s pootje vast opzoek naar een voetring, woedend dat ik werd reageerde ik op hem dat die dat niet nog eens moest proberen en dat Tyko geen voetring (meer) heeft. Met een overduidelijke bepaalde blik richting de man besloot hij toch rechtsomkeert te maken en te vertrekken. Dit was Tyko, geen twijfel. Een van haar staartveren zat nog in de huls en een bepaald vlekje in haar nek verraadde haar.

Terug naar de auto werden we gestopt door een lieve oma. Ze zal wel honger hebben, lust ze misschien een appeltje? Ja reageerde ik, dat zal ze wel lekker vinden. Mevrouw breekt de appel door midden en geeft de helft aan mij en de helft legt ze later in het voerbakje die Latoya nog had. Het Moment dat Tyko de appel ziet ontwaakte zij weer uit haar vermoeidheid en heb ik voor de eerste keer gezien hoe snel zij een halve appel op kon eten.

Eenmaal achterin de auto legt Latoya het voerbakje naast me neer, ik tikte er tegen aan en Tyko wist niet hoe snel zij haar snavel in het bakje moest steken. Niet te veel eten natuurlijk! Beetje bij beetje.

Een kleine 30 minuten later vertrekken wij richting huis. Onderweg gestopt om water te kopen voor Tyko, ook water had ze een duidelijk tekort aan. Eenmaal thuis aangekomen ziet Tyko haar binnen volière, haar ogen vertelde ons genoeg. Kusje zegt ze, wij geven haar een kusje, verversen haar voer en water en laten haar rusten. Latoya en ik kijken elkaar aan. Dikke knuffel en kus. Ook wij verdienen nu wat voeding en vooral wat slaap. De volgende dag werd Tyko gezien door de dierenarts. Veel afgevallen, verder niks op aan te merken. Met de tijd zal het beter met Tyko gaan, goed het gewicht in de gaten houden en veel laten rusten. Het heeft ruim 2 tot 3 weken geduurd voordat Tyko echt weer geluid begon te maken in huis.

Inmiddels is Tyko weer helemaal de oude en schreeuwt de boel weer lekker bij elkaar.
Geplaatst op

Auw! Ik ben gebeten door mijn ara!

Afgelopen woensdag 1 juli 2020 (dat is op dit moment 5 dagen geleden), werd ik na 3 jaar even met beide benen op de grond gezet.  Cara heeft mij in precies dezelfde week in 2017 ook al een keer flink gebeten in mijn gezicht. Later die week geloof ik ook in mijn hand of andersom. Pin me er niet op vast, ik weet niet meer hoeveel tijd daartussen heeft gezeten. Ik hield een dagboekje bij maar ben ook dingen vergeten te noteren.
Kort na elkaar gebeurde dit in ieder geval.

Dit voorval heb ik als heel moeilijk ervaren maar we konden met wat geduld en tijd ons weer herpakken en we hebben het vaker leuk samen dan niet leuk.

Vlak na de beet.

Ik was even vergeten hoe dit voelde, niet zozeer letterlijk maar figuurlijk. Het ziet er echter wel erger uit dan het is. Het doet nu overigens geen pijn meer.
De twee beten zelf waren op dat moment natuurlijk niet leuk en pijnlijk. Het meeste wat even pijn doet is je hart even op dat moment. Want niemand wil dat zijn of haar vogel bijt. 

Mijn lieve meisje vol hormonen is even zichzelf niet. Voor mensen zonder papegaaien is dit vaak niet te bevatten. Wat ik ook begrijp. Maar voor mij is dit een enorm leer proces. Zoekende naar hoe ik ermee om moet gaan. Ik gebruik een opstap stok, en ik heb al jaren geen knuffel en kroel sessies meer met haar gehad, wat ik overigens prima vind. Ik herinner mij dat ik in 2017 die week ook niet goed in mijn vel zat. Wellicht is dit een extra trigger om mij dan te bijten. Want waarom is dit niet vaker voorgevallen de jaren erna. Ik schrik ervan en moet mezelf ook weer bij elkaar rapen. Dit kost tijd, en ik moet vertrouwen houden in het feit dat dit weer over waait. En me ook blijven beseffen dat dit volgend jaar weer opnieuw terug kan komen.

Vier dagen na de beet.

Cara gedraagt zich op dit moment sowieso geheel anders dan anders. Het zijn kleine signalen die de ene keer duidelijker zijn dan de ander. Gister kon ik bijvoorbeeld niet eens voorbij haar lopen want ze dreigde me te bijten. Dood eng hoor, ik geef dat eerlijk toe. Vleugels wijd en naar je toe hakken, en als het echt te gek wordt zelfs naar me toe vliegen om mij aan te vallen, gelukkig is dat vooralsnog één keer voorgekomen en was dat toen goed afgelopen.

Hun kamer inlopen is een “no go” voor haar in het begin van de avond. Terwijl ik halverwege de middag wel bij ze naar binnen mag zonder problemen om ze eten te geven. (Dit is vandaag, kan morgen gewoon weer anders zijn)

Ik geef het een week of misschien wat langer voor ik weer kan bouwen met haar naar opnieuw om elkaar weer te vertrouwen. Want niet alleen ik ben geschrokken. Zij schrok ook van het moment, ik geloof heilig dat Cara dit niet doet om mij te pesten. Het zijn wilde dieren die wij hand tam maken, maar ze hebben wilde gedragingen en daar moeten wij als mens mee zien om te gaan. Het is niet de eerste en vast ook niet de laatste keer. Maar ik ben wel op mijn hoede.

Cara van Ingrid

Ik moet bedenken wat ik ermee moet doen om dit beter onder controle te krijgen. Ik las op de website van Rob van Zon in ieder geval dat ik ze in deze periode beter niet kan douchen, en het eten meer beperken.
Slapen doen ze hier 14 uur dus dat gaat al goed.  Ze heeft wel een vogel partner maar deze haal ik niet bij haar weg want dat vind ik crue, maar dat wordt ook aangegeven dat dit niet de bedoeling is i.v.m. het welzijn van de papegaai. Dus daar moet ik een beetje mijn draai gaan vinden nog.

Mocht je je afvragen waarom ik dit deel met jullie, ik wil mensen los van alle leuke plaatjes en filmpjes die je overal kan vinden ook laten weten dat er een keerzijde zit aan het hebben van papegaaien.

Het komt zelden voor dat een papegaaien eigenaar nooit gebeten zal worden. Veel vogels worden na het bijten ook weggedaan, dus bezint eer begint! Want je hebt een dier voor het leven in huis gehaald en daar ben jij als mens verantwoordelijk voor! 

Gelukkig heb ik zelf nog een aantal dieren in huis die mij nu wel lief vinden.

Ingrid

 

Geplaatst op

Foerageren kan je leren.

Afgelopen zondag was ik aanwezig bij de eerste cursus/workshop Foerageren & verrijking georganiseerd door Hyke Boutkan van Kromsnavelgedrag.

De dag begon al heel ontspannen met een kop koffie en een voorstelrondje. Daarna startte Hyke met haar cursus met de onderwerpen: Wat is verrijking, Soorten verrijking, Foerageren als verrijking, Leren foerageren, Do’s & don’ts.

Na de heerlijke lunch mochten we zelf aan de slag om foerageer speelgoed te maken tijdens de workshop die werd gegeven door Franka Ruitenberg met super leuke resultaten.

Al met al een hele gezellige ontspannen dag met hele leuke mensen, een aanrader als je het mij vraagt!

Naast deze geeft Hyke nog andere cursussen: de 2e kans papegaai, Kromsnavelgedrag en Kromsnavels: anatomie, zintuigen & gedrag. Kijk voor meer info over deze cursussen op onze pagina gedragsadvies om in contact te komen met Hyke.

Lees ook ons artikel over foerageren.

 

Geplaatst op

Het verhaal van Sanne

Hoi, ik ben Sanne. Mijn free flight avontuur begon al in 2015 met een pyrhurra.  Na veel informatie op te hebben gezocht en binnen getraind  te hebben durfde ik met ze naar buiten. Het leek goed te gaan maar al snel liep ik tegen dingen aan.. zoals in een boom zitten en dat ze zo klein is.

Toen kwam ik via internet bij Chris Biro die via Skype free flight les gaf. Deze heb ik toen in 2017 gevolgd toen ik mijn maracana ara had gekocht. Toen wou ik het toch wel goed doen en veilig. Ik heb toen ook veel andere mensen leren kennen met allemaal hun eigen ervaring en tips.

Na een tijdje alleen te hebben gevlogen kwam ik mijn nieuwe vriend tegen. Hij heeft ook een passie voor vogels en zo zijn we in 2 jaar een boel vogels rijker. Zo hadden we op een gegeven moment 2 blauwgele, groenvleugel, roodoor, camelot (hybride) andere hybride, 4 pyrrhura’s, 2 zonparkieten en 2 maracana’s. Hiervan kunnen 5 vogels goed Free flighten.

Tot op een dag Kirby (maracana) tegen een raam in de wijk was gevlogen en een hersenschudding heeft opgelopen. Na een tijdje kon hij weer mee vliegen maar schreeuwde elke keer in paniek waardoor de rest ook op vloog en veel verder ging dan normaal. Hierdoor zijn we tot 2 keer toe 4 Free flight vogels kwijt geweest. Alles netjes terug gevonden (omdat ze goed getraind zijn) maar altijd even zweten.

Helaas leer je ook dingen de harde weg. Zo hebben we geleerd dat jonge vogels makkelijk bij elkaar kunnen maar als ze ouder worden de hormonen toch gaan op spelen. Zo hadden wij een liefdes vierkant tussen onze roodoor, blauwgele, groenvleugel en camelot (hybride). De roodoor was verliefd op de blauwgele. De blauwgele op de groenvleugel en de camelot ook. Het ging al 1,5 jaar prima samen tot ik op een lange dag in het binnen verblijf kwam en ik zag dat de hele snavel van de roodoor eraf was. Wat er was gebeurt was nog een raadsel (al had de groenvleugel wat bloed aan zijn snavel) Hij heeft 1,5 week bij de vogelarts gezeten en na operaties aan zijn slokdarm en luchtpijp leek het beter te gaan. Helaas kreeg die een andere infectie en heb ik hem uit zijn lijden laten verlossen.

Daarna is er nog zoiets gebeurt tussen de blauwgele en groenvleugel met opdracht van de camelot. De blauwgele en groenvleugel kunnen gewoon samen in een bench en dan is er niets aan de hand maar als de camelot aangeeft dat die ‘hulp’ nodig heeft gaat hij voor de rest. En de groenvleugel heeft de blauwgele ook gebeten in de snavel. Ondertussen zit alles 2 aan 2 en gaat het prima en raad ik het andere ook aan goed op te letten met meer vogels samen.

Vogels zijn helaas niet alleen maar leuk ook veel kopzorgen. Gelukkig gaat alles tussen ze nu goed en vliegen we nog met 2 ara’s nu in de woonwijk bij ons. Dit heeft ook lang geduurd voor ze het konden maar nu kunnen ze dagelijks vliegen. Jammer genoeg zie ik dat veel mensen dit doen met vogels die nog geen ervaring hebben met buiten vliegen. Ook zie ik steeds meer mensen hun vogel kwijt raken. Free flight is echt iets wat je moet trainen. Vogels moeten leren vliegen hiermee zijn ze niet geboren. Je moet ze leren komen als je roept, leren navigeren waar ze zijn, met wind omgaan en van hoogtes kunnen dalen. Je traint ook een hond om te luisteren en komen die laat je ook niet zomaar los op goed geluk. En papegaaien zijn helemaal niet gedomesticeerd zoals honden of katten. Denk aub na voor je wat doet want je brengt echt het leven van je vogel in gevaar en wat is nou een paar weken tot maanden trainen als je dier 40-50-60 jaar kan worden.

 

Hierdoor ben ik mij extra gaan verdiepen in free flight en papegaaien. Ondertussen heb ik een hele lijst aan cursussen en trainingen gevolgd met betrekking op trainen, Free flight en gedrag van papegaaien. En na 5 jaar een webshop voor papegaaien te hebben gehad ben ik in 2020 begonnen met een free flight cursus geven om mensen te helpen hun vogel(s) zo veilig mogelijk buiten te laten vliegen en de risico’s hiervan zo klein mogelijk te maken. Niet elke vogel of eigenaar is hier geschrikt voor en dat is ook geen probleem er zijn een boel andere manieren om het leven van je vogel te verrijken en verbeteren.

Mocht je interesse hebben in de free flight cursus dan kan je deze vinden op de website van kromsnavel-vrienden. Zie links.

Geplaatst op

Team avatar freeflight

Hallo, ik ben Jennifer. Samen met mijn man Jacco zijn wij trotse eigenaren van Korra de Harlekijn Ara, Zuko de Blauwgele Ara, Suki de Groenvleugel Ara en Iroh de zonparkiet. Ze hebben allemaal een naam uit de tekenfilmserie ‘Avatar’. Dus we noemen de hele bups ook wel ‘Team Avatar’ met een knipoog naar de serie.

Jacco werkt fulltime, maar ik heb meer dan genoeg tijd voor de vogels. Ik kan dan ook veel meer met de vogels, ik ben immers altijd met ze bezig. Maar Jacco wordt ook gewoon geaccepteerd.

Wij vliegen ook buiten met de vogels, waarbij het dan de bedoeling is dat ze weer bij ons landen. Dat heet freeflight. Het is bij ons dus niet de bedoeling dat ze naar eigen wil uren in de boom gaan zitten rondom het huis. Dat is een hele andere tak van sport.

Ik ga een stukje schrijven over freeflight, maar hier komt alvast de disclaimer, ik zou mezelf nooit een expert noemen want dat ben ik niet, en het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Toen Korra nog een kleine afhankelijke spruit was kwamen we in aanraking met de term freeflight. We hebben ons verdiept bij de juiste bronnen en kwamen er al gauw achter dat je dat niet even zomaar zelf voor elkaar krijgt. Zo kwamen we in aanraking met de heren van de freeflight academie. Later kwam de freeflight-guru ‘Chris Biro’ naar Nederland om een 3-daagse seminar te geven waar we maar al te graag bij waren.

Hulp van mensen met ervaring, en kennis vanuit de juiste bronnen, zijn onmisbaar als je zoiets geks gaat doen als je vliegende huisdier de lucht in gooien. De heren van de academie hebben Korra, Suki, Iroh en ons getraind aan de hand van de theorie van Chris Biro, om ons klaar te stomen voor het part-time contract dat je eigenlijk aangaat met je vogel.

Part-time contract? Ja, zo is het wel een beetje. Al onze vogels zijn freeflight getraind, en daar stop je niet zomaar mee. Als je ermee stopt kan dat vaak enorme gedragsproblemen veroorzaken. Daarnaast leven ze ook nog eens heel wat jaren. Dus mocht je het idee hebben dit ook te willen doen, denk er heel goed over na.

Elke ochtend nadat het licht automatisch aan is gegaan in de vogelkamer, ga ik met elke vogel individueel 15 minuten ‘recallen’. Van de stok naar mij vliegen en weer terug naar de stok met beloningen. Andere mensen laten de hond uit, ik ga een uurtje recallen met de vogels (en daarna laat ik de honden uit). Dan maak ik de dagelijkse chop van 90% groenten en een beetje fruit, maak ik de volières en de rest van de vogelkamer schoon. ‘s Middags zit ik nog even met ze in de woonkamer en mogen ze buiten de volière in. Ik kan met ze kroelen zoals iedereen dat met zijn tamme vogel kan, maar recallen vinden ze het leukste om te doen. Het is niet alleen een moment van training die dagelijks afgevinkt moet worden maar ook een enorm positief contactmoment.

Als het weer een beetje meezit, droog en niet teveel wind, gaan we buiten vliegen. We hebben een prachtige plek op 5 minuten rijden afstand gevonden waar we onbezorgd kunnen vliegen. Geen autoweg en andere mensen in de buurt maar een heerlijke stille plek waar het even tijd is voor mij en de vogels. Vliegen doen we zo vaak als mogelijk; Sommige mooie weken 5 dagen per week in een korte broek. Maar ook een stuk minder vaak tijdens de koude winterweken, met een dikke jas, tintelende vingertoppen en een klein beetje tegenzin.

Helaas is het niet altijd zo makkelijk als ‘eenmaal in de lucht, altijd in de lucht’. Zo heeft Suki, onze groenvleugel ara, al een tijdje bij vlagen minder focus dan andere dagen. En als je een vogel buiten los gaat laten is die constante focus enorm belangrijk. Hoewel Suki niet meer standaard mee naar buiten gaat, geef ik niet op. Elke dag blijf ik met haar recallen en trainen in de hoop dat ze op een dag weer consequent gefocust is op mij, zonder afgeleid te raken. Dan mag ze weer mee met Korra en Zuko naar buiten.

Iroh de zonparkiet is een kleine boemerang. Onze ara’s vliegen een rondje door de lucht en genieten van het vliegen voordat ze weer landen bij ons. Maar kleine Iroh vliegt alleen naar z’n stok en van z’n stok naar ons voor de beloning, zelden met een extra rondje. Misschien niet helemaal wat we verwacht hadden, maar hij is er heel blij mee dus dan zijn wij dat ook.

Zuko hebben we helemaal zelf getraind op basis van de ervaringen en lessen bij de freeflight academie met Korra en Suki, en de theorie van Chris Biro. We hebben meerdere malen een sportzaal afgehuurd om hem te trainen in grote ruimtes en zijn van jongs af aan gelijk begonnen met het vormen van zijn ontwikkeling om buiten te gaan vliegen. Hij heeft uren per dag buiten doorgebracht in de volière om te wennen en is elke keer mee geweest als Korra en Suki gingen vliegen om vanuit zijn kooitje te kijken doe de dames het doen. En dan komt het aller spannendste moment. De eerste keer dat hij buiten zonder kooi ging doen, wat hij binnen perfect deed. Eerst even recallen naar de stok, en toen ineens vloog hij mij zo voorbij voor zijn eerste echte vlucht. Hij ging gelijk hoog vliegen maar gelukkig heeft hij al goed leren dalen in de metershoge sportzaal. Want je verwacht het misschien niet, maar dalen is een behoorlijk lastig kunstje om te leren als je niet opgroeit in een subtropisch woud in Peru. Na een paar rondjes kwam hij buiten-adem weer op mijn hand zitten. Na wekenlang elke dag een paar uur trainen en voorbereiden, is zo’n eerste vlucht een geweldig moment.

Ik zou graag willen afsluiten dat het soms pijnlijk is om te zien hoe sommige mensen er iets te licht over denken. Hoe ik mijn dagen met de vogels invul kan heel erg verschillen met hoe een andere ‘freeflighter’ het doet. Maar eenieder die al enige tijd aan freeflight doet, zal het er mee eens zijn dat het niet alleen een hobby is, maar een levenswijze. Met een hobby kun je even stoppen, dit blijft elke dag voor vele jaren deel van je dagelijkse routine. Het is natuurlijk geweldig dat je zoveel van je vogel houd dat je hem dit wil gunnen. Dat je de basis van freeflight begrijpt en misschien zelfs wel goed kan recallen met je vogel is een mooi begin. Maar er komt zoveel meer bij kijken voordat je vogel dit ook buiten kan zonder standaard in de boom te gaan zitten. En als je nog steeds 100% zeker bent dat je dit nog vele jaren wil doen, is het aller belangrijkste is dat je hulp krijgt van iemand die veel ervaring heeft en vooral iemand die een goede leermeester is. Zo zou ik zelf nooit mezelf als expert neerzetten en anderen helpen om vogels te trainen. Toch maar geen freeflight? Is ook helemaal niet nodig. Ze kunnen een geweldig leven hebben zonder al die gekkigheid.

Geplaatst op

Het verhaal van Caesar de Ducorps kaketoe

Door Koen Makelberge

Hallo!

Ik ben Caesar, een Ducorps Kaketoe. Mijn eerste herinneringen dateren van toen ik een 6-7 maand oud was. Ik noemde toen nog ‘Koko’. Ik woonde in een parkietenkooi in een dierenspeciaalzaak. In de winkel mocht ik met de winkeljuffen mee op de kar de rekken aanvullen. ’s Nachts verveelde ik me soms, brak dan uit, en haalde alle prijskaartjes uit de onderste rijen. Zo wist de juffen zich de volgende ochtend een uurtje bezig te houden.

Mijn adoptie

Mijn baasje heb ik voor de eerste maal gezien toen hij naar de winkel kwam om een visnetje te kopen. Hun vijver zat vol draadalgen. Ik zat in de winkel altijd op mijn open kooi, en babbelde wat met alle mensen die voorbij mijn kooi passeerden. Ik deed ook niets liever dan opstappen, en aan de vingers likken. Baasje is het type persoon dat met elk diertje praat. Bij onze kennismaking zijn we wel een halfuur met elkaar bezig geweest.

Enkele weken later kwam hij een tweede keer. Hij kwam ‘om kattenvoer’… Later bleek dit een uitvlucht om mij nog eens te zien. Daarna kwam hij quasi tweewekelijks. Hij praatte toen ook veel met de winkeljuffen. Zij hadden verteld dat een kaketoe waarschijnlijk niet met katten om kan. De week daarna stond hij met zijn kat in de winkel. Ik knibbelde wat aan haar oor, en zij liet dat toe. Dat probleempje was dus opgelost. De week daarna stelde hij mij voor aan zijn zoon. En nog een week later was zijn vrouw (en wàt een vrouw – ik was onmiddellijk verliefd) mee. Zij discussieerden wat met de winkeljuffen en gingen terug weg.

De dag daarop – 28/03/2014:
ik herinner het me nog goed – was de grote verhuis: zowel ik, mijn parkietenkooi, mijn speeltjes en heel wat eten gingen mee in een auto. Ik kreeg een plaatsje in de woonkamer van hun huis, met aan twee zijden zicht op buiten, één zijde beschermd, en één zijde met zicht op keuken en living. Mijn nieuwe familie bestaat uit een baasje, een vrouwtje, een zoon van 11, en twee poezen. Ik kreeg een nieuwe naam: ‘Caesar’, uitgesproken op z’n frans: Cézar.

Af en toe toonde ik dat ik nerveus was, honger had, wilde spelen, enz… Maar zij begrepen er niets van! En ook hùn woorden en bewegingen waren voor mij nogal onsamenhangend. We zaten dus duidelijk met een taalprobleem.
Gelukkig hadden zij dat ook vlug door, want 4 dagen later kwam Nathalie bij ons langs. Zij is gedragsdeskundige, en leerde mijn baasjes dat een papegaai in niets te vergelijken is met honden of katten. Ze leerde hen de basis van de papegaaientaal, wat wij nodig hebben, en wat wij leuk vinden. Ze gaf ook de gevaren aan van overknuffelen, verkeerde voeding, speeksel, andere dieren… Ze hebben toen ook lang gediscussieerd over uitstapjes, en harnassen of wieken.

En zo begon mijn verhaal bij mijn familie.

Mijn eerste stappen in de wereld

Leuk, hoor! Ik was pas geadopteerd, en mijn familie ging al op reis.
Met de paasvakantie werd ik geplaatst bij een vakantieopvang voor papegaaien. Ik zat er in een kooi naast Nestor (Amazone) en Arthur
(Goffin). Gelukkig kende ik Nathalie al! Na 14 dagen kwamen mijn baasjes mij terug ophalen.
Vanaf dan heb ik een band opgebouwd met mijn familie. Baasje zat huis met een burn-out: hij had dus wat tijd voor mij. Ik hoorde hem
telkens zeggen dat ‘hij geen vogel gekocht had om in een kooitje te zitten’. Dat bleek ook duidelijk: ik moest met hem mee naar verlaten
paadjes in een bos waar niemand kwam: geen mensen; geen dieren. Dat was best eng! Na enkele keren had ik het concept door, en voelde ik me wat beter op mijn gemak.
Enkel die ‘aviator’ was best wel lastig. Ik beet hem dus altijd stuk . Na enkele keren gingen we ook binnen in een huisje, waar baasje een koffie met pannenkoek at.

Ik kreeg ook een stukje.
Vanaf dan mocht ik ook eens op andere plaatsen mee.
‘Vrouwtje’ vond dat gênant, maar baasje stond erop dat ik mee ging. Ik herinner me nog mijn eerste uitstapje naar Doornik, tijdens een accordeonfestival. Daarna mocht ik mee naar alle openbare plaatsen.

Ook thuis liep alles goed met de poezen. Enkel van honden ben ik bang.

Mensen kunnen lastig zijn!

Toen ik ongeveer 2 jaar was, begonnen de problemen: ik werd wat zelfstandig, en de familie begon mij telkens te corrigeren, en me onverwachts terug in mijn kooi te plaatsen. Zomaar, gewoon omdat ik groot genoeg werd om zelf mijn beslissingen te nemen! Iedere keer opnieuw, gedurende wel 2 jaar, werd ik bij de minste overtreding terug in mijn kooi geplaatst. ‘Cool Down Periode’ noemden ze dat… Af en toe had ik er genoeg van, en beet dan in vingers of tenen om hen te corrigeren. Dat viel telkens in verkeerde aarde. Zo is baasje eens met mij een gevecht aangegaan: ik beet serieus in het rond, maar het leek hem niets te doen. Zijn hand hing vol bloed; toch gaf hij geen krimp. Hij plaatste me toen gewoon terug in mijn kooi. En ook vrouwtje en mijn kindervriendje lieten enkel dingen toe waar ze zelf mee akkoord waren. Dat was één van de lastigste periodes in mijn leven.

Toen ik ongeveer 5 jaar was, ging dat over. Ik begreep wat kon, en wat niet. De rollen binnen het gezin waren me duidelijk geworden: Baasje was mijn chef en beschermer. Vrouwtje was mijn grote liefde, en de zoon was mijn speelkameraad geworden. Vanaf dan werd alles leuk. Ik mocht mee shoppen: naar de Gamma, de Action, de dierenspeciaalzaak, enz. Baasje was intussen vrijwilliger geworden in een papegaaien-rescue. Daar mocht ik elke zaterdag naar mee.

Echt tof: zo ontmoette ik ook eens andere mensen. Daar heb ik geleerd dat mensen tussen 3 en 7 jaar toch de leukste zijn: met hen kan ik me het best amuseren. Thuis kreeg ik ook meer zelfstandigheid. Wanneer iemand van de familie thuis was, mocht ik los uit mijn kooi,(mits naleven van de regels. Ik kon zelfs op eigen initiatief de tuin in. Dat was het voordeel van gekortwiekt te zijn.

Tijdens de vakanties mocht ik ook mee! In de auto werd een koord voorzien op het dashboard, en ik kreeg een reiskooi. Zo ben ik al in Brouwersdam, Rome, Firenze, Pisa, Avignon, St Rémi, en Lille geweest.

Opletten geblazen!

Tijdens een tuinuitstap is het toch eens verkeerd gelopen. Ik was tegen de zin van baasje in, in een grote eik geklommen. Zij wilden stilaan terug in huis omdat het al wat laat werd. Baasje reikte me een stok aan om op te stappen. Deze vond ik vééééél te eng,. Daarom vloog ik weg. De enige vrije richt was richting straat. Daar ben ik tegen een Porsche gevlogen. Resultaat: ondersnavel middendoor, en een vleugel gebroken. Ik ben even bewusteloos geweest. Wanneer ik bijkwam waren we onderweg nar een dierenarts. Daar
ben ik 5 dagen gebleven: mijn snavel werd met vezellijm aan elkaar gekleefd, en met ijzerdraad op zijn plaats gehouden. In mijn vleugel werd een ijzerdraadje gestopt om mijn bot te spalken. Ik kon een tweetal weken geen vaste voeding eten. Al bij al is alles goed af gelopen, en is alles genezen.

Mijn draai gevonden

De laatste tijd valt alles op zijn plaats: ik mag elke zaterdag mee naar de papegaaien opvang. Elke keer mag ik mee in de auto naar de supermarkt (ik blijf in de auto wachten). Soms gaan we naar de DIY. Allemaal zonder Aviator: ik laat nu netjes mijn pluimen kortwieken. Ik heb een mandje gekregen op het fietsstuur baasje, zodat ik kan mee fietsen. Kortom: iedereen houdt rekening met mij. Enige voorwaarde: ik moet netjes mijn manieren houden.

Baasje raadt nu iedereen aan om vooraleer ze een papegaai in huis nemen:

• Zich eerst goed in te lezen in papegaaien;
• Een gedragsdeskundige voor papegaaien te raadplegen;
• Zorgen dat er een goeie papegaaienarts in de buurt woont.
• En gelukkig voor mij: er bestond nog geen opvangcentrum: anders had baasje waarschijnlijk een andere papegaai geadopteerd.

Veel groetjes,
Caesar!

Op facebook: caesar.makelberge