Categorie: Persoonlijke verhalen

Hoi, ik ben Sanne. Mijn free flight avontuur begon al in 2015 met een pyrhurra.  Na veel informatie op te hebben gezocht en binnen getraind  te hebben durfde ik met ze naar buiten. Het leek goed te gaan maar al snel liep ik tegen dingen aan.. zoals in een boom zitten en dat ze zo klein is.

Toen kwam ik via internet bij Chris Biro die via Skype free flight les gaf. Deze heb ik toen in 2017 gevolgd toen ik mijn maracana ara had gekocht. Toen wou ik het toch wel goed doen en veilig. Ik heb toen ook veel andere mensen leren kennen met allemaal hun eigen ervaring en tips.

Na een tijdje alleen te hebben gevlogen kwam ik mijn nieuwe vriend tegen. Hij heeft ook een passie voor vogels en zo zijn we in 2 jaar een boel vogels rijker. Zo hadden we op een gegeven moment 2 blauwgele, groenvleugel, roodoor, camelot (hybride) andere hybride, 4 pyrrhura’s, 2 zonparkieten en 2 maracana’s. Hiervan kunnen 5 vogels goed Free flighten.

Tot op een dag Kirby (maracana) tegen een raam in de wijk was gevlogen en een hersenschudding heeft opgelopen. Na een tijdje kon hij weer mee vliegen maar schreeuwde elke keer in paniek waardoor de rest ook op vloog en veel verder ging dan normaal. Hierdoor zijn we tot 2 keer toe 4 Free flight vogels kwijt geweest. Alles netjes terug gevonden (omdat ze goed getraind zijn) maar altijd even zweten.

Helaas leer je ook dingen de harde weg. Zo hebben we geleerd dat jonge vogels makkelijk bij elkaar kunnen maar als ze ouder worden de hormonen toch gaan op spelen. Zo hadden wij een liefdes vierkant tussen onze roodoor, blauwgele, groenvleugel en camelot (hybride). De roodoor was verliefd op de blauwgele. De blauwgele op de groenvleugel en de camelot ook. Het ging al 1,5 jaar prima samen tot ik op een lange dag in het binnen verblijf kwam en ik zag dat de hele snavel van de roodoor eraf was. Wat er was gebeurt was nog een raadsel (al had de groenvleugel wat bloed aan zijn snavel) Hij heeft 1,5 week bij de vogelarts gezeten en na operaties aan zijn slokdarm en luchtpijp leek het beter te gaan. Helaas kreeg die een andere infectie en heb ik hem uit zijn lijden laten verlossen.

Daarna is er nog zoiets gebeurt tussen de blauwgele en groenvleugel met opdracht van de camelot. De blauwgele en groenvleugel kunnen gewoon samen in een bench en dan is er niets aan de hand maar als de camelot aangeeft dat die ‘hulp’ nodig heeft gaat hij voor de rest. En de groenvleugel heeft de blauwgele ook gebeten in de snavel. Ondertussen zit alles 2 aan 2 en gaat het prima en raad ik het andere ook aan goed op te letten met meer vogels samen.

Vogels zijn helaas niet alleen maar leuk ook veel kopzorgen. Gelukkig gaat alles tussen ze nu goed en vliegen we nog met 2 ara’s nu in de woonwijk bij ons. Dit heeft ook lang geduurd voor ze het konden maar nu kunnen ze dagelijks vliegen. Jammer genoeg zie ik dat veel mensen dit doen met vogels die nog geen ervaring hebben met buiten vliegen. Ook zie ik steeds meer mensen hun vogel kwijt raken. Free flight is echt iets wat je moet trainen. Vogels moeten leren vliegen hiermee zijn ze niet geboren. Je moet ze leren komen als je roept, leren navigeren waar ze zijn, met wind omgaan en van hoogtes kunnen dalen. Je traint ook een hond om te luisteren en komen die laat je ook niet zomaar los op goed geluk. En papegaaien zijn helemaal niet gedomesticeerd zoals honden of katten. Denk aub na voor je wat doet want je brengt echt het leven van je vogel in gevaar en wat is nou een paar weken tot maanden trainen als je dier 40-50-60 jaar kan worden.

Hierdoor ben ik mij extra gaan verdiepen in free flight en papegaaien. Ondertussen heb ik een hele lijst aan cursussen en trainingen gevolgd met betrekking op trainen, Free flight en gedrag van papegaaien. En na 5 jaar een webshop voor papegaaien te hebben gehad ben ik in 2020 begonnen met een free flight cursus geven om mensen te helpen hun vogel(s) zo veilig mogelijk buiten te laten vliegen en de risico’s hiervan zo klein mogelijk te maken. Niet elke vogel of eigenaar is hier geschrikt voor en dat is ook geen probleem er zijn een boel andere manieren om het leven van je vogel te verrijken en verbeteren.

Mocht je interesse hebben in de free flight cursus dan kan je deze vinden op de website van kromsnavel-vrienden. Zie links.

Hallo, ik ben Jennifer. Samen met mijn man Jacco zijn wij trotse eigenaren van Korra de Harlekijn Ara, Zuko de Blauwgele Ara, Suki de Groenvleugel Ara en Iroh de zonparkiet. Ze hebben allemaal een naam uit de tekenfilmserie ‘Avatar’. Dus we noemen de hele bups ook wel ‘Team Avatar’ met een knipoog naar de serie.

Jacco werkt fulltime, maar ik heb meer dan genoeg tijd voor de vogels. Ik kan dan ook veel meer met de vogels, ik ben immers altijd met ze bezig. Maar Jacco wordt ook gewoon geaccepteerd.

Wij vliegen ook buiten met de vogels, waarbij het dan de bedoeling is dat ze weer bij ons landen. Dat heet freeflight. Het is bij ons dus niet de bedoeling dat ze naar eigen wil uren in de boom gaan zitten rondom het huis. Dat is een hele andere tak van sport.

Ik ga een stukje schrijven over freeflight, maar hier komt alvast de disclaimer, ik zou mezelf nooit een expert noemen want dat ben ik niet, en het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Toen Korra nog een kleine afhankelijke spruit was kwamen we in aanraking met de term freeflight. We hebben ons verdiept bij de juiste bronnen en kwamen er al gauw achter dat je dat niet even zomaar zelf voor elkaar krijgt. Zo kwamen we in aanraking met de heren van de freeflight academie. Later kwam de freeflight-guru ‘Chris Biro’ naar Nederland om een 3-daagse seminar te geven waar we maar al te graag bij waren.

Hulp van mensen met ervaring, en kennis vanuit de juiste bronnen, zijn onmisbaar als je zoiets geks gaat doen als je vliegende huisdier de lucht in gooien. De heren van de academie hebben Korra, Suki, Iroh en ons getraind aan de hand van de theorie van Chris Biro, om ons klaar te stomen voor het part-time contract dat je eigenlijk aangaat met je vogel.

Part-time contract? Ja, zo is het wel een beetje. Al onze vogels zijn freeflight getraind, en daar stop je niet zomaar mee. Als je ermee stopt kan dat vaak enorme gedragsproblemen veroorzaken. Daarnaast leven ze ook nog eens heel wat jaren. Dus mocht je het idee hebben dit ook te willen doen, denk er heel goed over na.

Elke ochtend nadat het licht automatisch aan is gegaan in de vogelkamer, ga ik met elke vogel individueel 15 minuten ‘recallen’. Van de stok naar mij vliegen en weer terug naar de stok met beloningen. Andere mensen laten de hond uit, ik ga een uurtje recallen met de vogels (en daarna laat ik de honden uit). Dan maak ik de dagelijkse chop van 90% groenten en een beetje fruit, maak ik de volières en de rest van de vogelkamer schoon. ’s Middags zit ik nog even met ze in de woonkamer en mogen ze buiten de volière in. Ik kan met ze kroelen zoals iedereen dat met zijn tamme vogel kan, maar recallen vinden ze het leukste om te doen. Het is niet alleen een moment van training die dagelijks afgevinkt moet worden maar ook een enorm positief contactmoment.

Als het weer een beetje meezit, droog en niet teveel wind, gaan we buiten vliegen. We hebben een prachtige plek op 5 minuten rijden afstand gevonden waar we onbezorgd kunnen vliegen. Geen autoweg en andere mensen in de buurt maar een heerlijke stille plek waar het even tijd is voor mij en de vogels. Vliegen doen we zo vaak als mogelijk; Sommige mooie weken 5 dagen per week in een korte broek. Maar ook een stuk minder vaak tijdens de koude winterweken, met een dikke jas, tintelende vingertoppen en een klein beetje tegenzin.

Helaas is het niet altijd zo makkelijk als ‘eenmaal in de lucht, altijd in de lucht’. Zo heeft Suki, onze groenvleugel ara, al een tijdje bij vlagen minder focus dan andere dagen. En als je een vogel buiten los gaat laten is die constante focus enorm belangrijk. Hoewel Suki niet meer standaard mee naar buiten gaat, geef ik niet op. Elke dag blijf ik met haar recallen en trainen in de hoop dat ze op een dag weer consequent gefocust is op mij, zonder afgeleid te raken. Dan mag ze weer mee met Korra en Zuko naar buiten.

Iroh de zonparkiet is een kleine boemerang. Onze ara’s vliegen een rondje door de lucht en genieten van het vliegen voordat ze weer landen bij ons. Maar kleine Iroh vliegt alleen naar z’n stok en van z’n stok naar ons voor de beloning, zelden met een extra rondje. Misschien niet helemaal wat we verwacht hadden, maar hij is er heel blij mee dus dan zijn wij dat ook.

Zuko hebben we helemaal zelf getraind op basis van de ervaringen en lessen bij de freeflight academie met Korra en Suki, en de theorie van Chris Biro. We hebben meerdere malen een sportzaal afgehuurd om hem te trainen in grote ruimtes en zijn van jongs af aan gelijk begonnen met het vormen van zijn ontwikkeling om buiten te gaan vliegen. Hij heeft uren per dag buiten doorgebracht in de volière om te wennen en is elke keer mee geweest als Korra en Suki gingen vliegen om vanuit zijn kooitje te kijken doe de dames het doen. En dan komt het aller spannendste moment. De eerste keer dat hij buiten zonder kooi ging doen, wat hij binnen perfect deed. Eerst even recallen naar de stok, en toen ineens vloog hij mij zo voorbij voor zijn eerste echte vlucht. Hij ging gelijk hoog vliegen maar gelukkig heeft hij al goed leren dalen in de metershoge sportzaal. Want je verwacht het misschien niet, maar dalen is een behoorlijk lastig kunstje om te leren als je niet opgroeit in een subtropisch woud in Peru. Na een paar rondjes kwam hij buiten-adem weer op mijn hand zitten. Na wekenlang elke dag een paar uur trainen en voorbereiden, is zo’n eerste vlucht een geweldig moment.

Ik zou graag willen afsluiten dat het soms pijnlijk is om te zien hoe sommige mensen er iets te licht over denken. Hoe ik mijn dagen met de vogels invul kan heel erg verschillen met hoe een andere ‘freeflighter’ het doet. Maar eenieder die al enige tijd aan freeflight doet, zal het er mee eens zijn dat het niet alleen een hobby is, maar een levenswijze. Met een hobby kun je even stoppen, dit blijft elke dag voor vele jaren deel van je dagelijkse routine. Het is natuurlijk geweldig dat je zoveel van je vogel houd dat je hem dit wil gunnen. Dat je de basis van freeflight begrijpt en misschien zelfs wel goed kan recallen met je vogel is een mooi begin. Maar er komt zoveel meer bij kijken voordat je vogel dit ook buiten kan zonder standaard in de boom te gaan zitten. En als je nog steeds 100% zeker bent dat je dit nog vele jaren wil doen, is het aller belangrijkste is dat je hulp krijgt van iemand die veel ervaring heeft en vooral iemand die een goede leermeester is. Zo zou ik zelf nooit mezelf als expert neerzetten en anderen helpen om vogels te trainen. Toch maar geen freeflight? Is ook helemaal niet nodig. Ze kunnen een geweldig leven hebben zonder al die gekkigheid.

Door Koen Makelberge

Hallo!

Ik ben Caesar, een Ducorps Kaketoe. Mijn eerste herinneringen dateren van toen ik een 6-7 maand oud was. Ik noemde toen nog ‘Koko’. Ik woonde in een parkietenkooi in een dierenspeciaalzaak. In de winkel mocht ik met de winkeljuffen mee op de kar de rekken aanvullen. ’s Nachts verveelde ik me soms, brak dan uit, en haalde alle prijskaartjes uit de onderste rijen. Zo wist de juffen zich de volgende ochtend een uurtje bezig te houden.

Mijn adoptie

Mijn baasje heb ik voor de eerste maal gezien toen hij naar de winkel kwam om een visnetje te kopen. Hun vijver zat vol draadalgen. Ik zat in de winkel altijd op mijn open kooi, en babbelde wat met alle mensen die voorbij mijn kooi passeerden. Ik deed ook niets liever dan opstappen, en aan de vingers likken. Baasje is het type persoon dat met elk diertje praat. Bij onze kennismaking zijn we wel een halfuur met elkaar bezig geweest.

Enkele weken later kwam hij een tweede keer. Hij kwam ‘om kattenvoer’… Later bleek dit een uitvlucht om mij nog eens te zien. Daarna kwam hij quasi tweewekelijks. Hij praatte toen ook veel met de winkeljuffen. Zij hadden verteld dat een kaketoe waarschijnlijk niet met katten om kan. De week daarna stond hij met zijn kat in de winkel. Ik knibbelde wat aan haar oor, en zij liet dat toe. Dat probleempje was dus opgelost. De week daarna stelde hij mij voor aan zijn zoon. En nog een week later was zijn vrouw (en wàt een vrouw – ik was onmiddellijk verliefd) mee. Zij discussieerden wat met de winkeljuffen en gingen terug weg.

De dag daarop – 28/03/2014:
ik herinner het me nog goed – was de grote verhuis: zowel ik, mijn parkietenkooi, mijn speeltjes en heel wat eten gingen mee in een auto. Ik kreeg een plaatsje in de woonkamer van hun huis, met aan twee zijden zicht op buiten, één zijde beschermd, en één zijde met zicht op keuken en living. Mijn nieuwe familie bestaat uit een baasje, een vrouwtje, een zoon van 11, en twee poezen. Ik kreeg een nieuwe naam: ‘Caesar’, uitgesproken op z’n frans: Cézar.

Af en toe toonde ik dat ik nerveus was, honger had, wilde spelen, enz… Maar zij begrepen er niets van! En ook hùn woorden en bewegingen waren voor mij nogal onsamenhangend. We zaten dus duidelijk met een taalprobleem.
Gelukkig hadden zij dat ook vlug door, want 4 dagen later kwam Nathalie bij ons langs. Zij is gedragsdeskundige, en leerde mijn baasjes dat een papegaai in niets te vergelijken is met honden of katten. Ze leerde hen de basis van de papegaaientaal, wat wij nodig hebben, en wat wij leuk vinden. Ze gaf ook de gevaren aan van overknuffelen, verkeerde voeding, speeksel, andere dieren… Ze hebben toen ook lang gediscussieerd over uitstapjes, en harnassen of wieken.

En zo begon mijn verhaal bij mijn familie.

Mijn eerste stappen in de wereld

Leuk, hoor! Ik was pas geadopteerd, en mijn familie ging al op reis.
Met de paasvakantie werd ik geplaatst bij een vakantieopvang voor papegaaien. Ik zat er in een kooi naast Nestor (Amazone) en Arthur
(Goffin). Gelukkig kende ik Nathalie al! Na 14 dagen kwamen mijn baasjes mij terug ophalen.
Vanaf dan heb ik een band opgebouwd met mijn familie. Baasje zat huis met een burn-out: hij had dus wat tijd voor mij. Ik hoorde hem
telkens zeggen dat ‘hij geen vogel gekocht had om in een kooitje te zitten’. Dat bleek ook duidelijk: ik moest met hem mee naar verlaten
paadjes in een bos waar niemand kwam: geen mensen; geen dieren. Dat was best eng! Na enkele keren had ik het concept door, en voelde ik me wat beter op mijn gemak.
Enkel die ‘aviator’ was best wel lastig. Ik beet hem dus altijd stuk . Na enkele keren gingen we ook binnen in een huisje, waar baasje een koffie met pannenkoek at.

Ik kreeg ook een stukje.
Vanaf dan mocht ik ook eens op andere plaatsen mee.
‘Vrouwtje’ vond dat gênant, maar baasje stond erop dat ik mee ging. Ik herinner me nog mijn eerste uitstapje naar Doornik, tijdens een accordeonfestival. Daarna mocht ik mee naar alle openbare plaatsen.

Ook thuis liep alles goed met de poezen. Enkel van honden ben ik bang.

Mensen kunnen lastig zijn!

Toen ik ongeveer 2 jaar was, begonnen de problemen: ik werd wat zelfstandig, en de familie begon mij telkens te corrigeren, en me onverwachts terug in mijn kooi te plaatsen. Zomaar, gewoon omdat ik groot genoeg werd om zelf mijn beslissingen te nemen! Iedere keer opnieuw, gedurende wel 2 jaar, werd ik bij de minste overtreding terug in mijn kooi geplaatst. ‘Cool Down Periode’ noemden ze dat… Af en toe had ik er genoeg van, en beet dan in vingers of tenen om hen te corrigeren. Dat viel telkens in verkeerde aarde. Zo is baasje eens met mij een gevecht aangegaan: ik beet serieus in het rond, maar het leek hem niets te doen. Zijn hand hing vol bloed; toch gaf hij geen krimp. Hij plaatste me toen gewoon terug in mijn kooi. En ook vrouwtje en mijn kindervriendje lieten enkel dingen toe waar ze zelf mee akkoord waren. Dat was één van de lastigste periodes in mijn leven.

Toen ik ongeveer 5 jaar was, ging dat over. Ik begreep wat kon, en wat niet. De rollen binnen het gezin waren me duidelijk geworden: Baasje was mijn chef en beschermer. Vrouwtje was mijn grote liefde, en de zoon was mijn speelkameraad geworden. Vanaf dan werd alles leuk. Ik mocht mee shoppen: naar de Gamma, de Action, de dierenspeciaalzaak, enz. Baasje was intussen vrijwilliger geworden in een papegaaien-rescue. Daar mocht ik elke zaterdag naar mee.

Echt tof: zo ontmoette ik ook eens andere mensen. Daar heb ik geleerd dat mensen tussen 3 en 7 jaar toch de leukste zijn: met hen kan ik me het best amuseren. Thuis kreeg ik ook meer zelfstandigheid. Wanneer iemand van de familie thuis was, mocht ik los uit mijn kooi,(mits naleven van de regels. Ik kon zelfs op eigen initiatief de tuin in. Dat was het voordeel van gekortwiekt te zijn.

Tijdens de vakanties mocht ik ook mee! In de auto werd een koord voorzien op het dashboard, en ik kreeg een reiskooi. Zo ben ik al in Brouwersdam, Rome, Firenze, Pisa, Avignon, St Rémi, en Lille geweest.

Opletten geblazen!

Tijdens een tuinuitstap is het toch eens verkeerd gelopen. Ik was tegen de zin van baasje in, in een grote eik geklommen. Zij wilden stilaan terug in huis omdat het al wat laat werd. Baasje reikte me een stok aan om op te stappen. Deze vond ik vééééél te eng,. Daarom vloog ik weg. De enige vrije richt was richting straat. Daar ben ik tegen een Porsche gevlogen. Resultaat: ondersnavel middendoor, en een vleugel gebroken. Ik ben even bewusteloos geweest. Wanneer ik bijkwam waren we onderweg nar een dierenarts. Daar
ben ik 5 dagen gebleven: mijn snavel werd met vezellijm aan elkaar gekleefd, en met ijzerdraad op zijn plaats gehouden. In mijn vleugel werd een ijzerdraadje gestopt om mijn bot te spalken. Ik kon een tweetal weken geen vaste voeding eten. Al bij al is alles goed af gelopen, en is alles genezen.

Mijn draai gevonden

De laatste tijd valt alles op zijn plaats: ik mag elke zaterdag mee naar de papegaaien opvang. Elke keer mag ik mee in de auto naar de supermarkt (ik blijf in de auto wachten). Soms gaan we naar de DIY. Allemaal zonder Aviator: ik laat nu netjes mijn pluimen kortwieken. Ik heb een mandje gekregen op het fietsstuur baasje, zodat ik kan mee fietsen. Kortom: iedereen houdt rekening met mij. Enige voorwaarde: ik moet netjes mijn manieren houden.

Baasje raadt nu iedereen aan om vooraleer ze een papegaai in huis nemen:

• Zich eerst goed in te lezen in papegaaien;
• Een gedragsdeskundige voor papegaaien te raadplegen;
• Zorgen dat er een goeie papegaaienarts in de buurt woont.
• En gelukkig voor mij: er bestond nog geen opvangcentrum: anders had baasje waarschijnlijk een andere papegaai geadopteerd.

Veel groetjes,
Caesar!

Op facebook: caesar.makelberge

Door Diane

Heel wat jaren geleden… (Toen ikzelf nog niet voldoende op de hoogte was van het houden van papegaaien) was er een klein bonte boer meisje genaamd Yara.

Zij kwam als vriendinnetje voor onze Meyers papegaai Reza bij ons wonen… van dezelfde papegaaienwinkel.
Met veel zelfvertrouwen begonnen wij aan het leven met haar in ons “gezinnetje”.
Yara was zelfstandig en net oud genoeg om bij ons te komen wonen.
Ze had een eigen kooi met haar eigen speelgoed, kreeg gezond eten, en was inmiddels vriendjes geworden met Reza toen het noodlot toesloeg…

Yara werd van de een op de andere dag doodziek… wilde niet eten… zat bol… foute boel dus!
We zijn toen direct met haar naar de Universiteit van Utrecht gegaan om haar te laten nakijken.
Hier bleek dat zij een bacterie had opgelopen die heel hardnekkig was en alleen met speciaal te bestellen en zeer dure medicatie zou kunnen worden verholpen.
De dagen die we moesten wachten op de medicatie ging Yara zienderogen achteruit en we keken machteloos toe.
Totdat we het telefoontje kregen!
Yara haar medicijn was binnengekomen en kon worden opgehaald voor de eerste tijd. De rest van de medicatie bleef daar totdat we weer nodig hadden.
Gelukkig eindelijk aan de gang met de juiste medicijnen! Maar helaas na 1 dosering gegeven te hebben stierf Yara in mijn handen en raakte we ons mooie kleine meisje kwijt.
Hoe kon dit gebeuren? Wat hadden we verkeerd gedaan?

Na een tijdje wisten we het! We hadden Yara wel eens uit onze mond wat laten pakken, een stukje appel of banaan, niet wetende dat dit levensgevaarlijk is voor onze vogels!
Speeksel van mensen of andere dieren is een grote bacterie bron die onze papegaaien niet kunnen afbreken en waar ze doodziek van kunnen worden.
Waarom wisten wij dit niet? Waarom hadden wij haar dit aangedaan!?
Het is en blijft een groot gemis en een vreselijk gat in mijn hart maar wel een van de grootste lessen die ik heb geleerd in de afgelopen bijna 14 jaar inmiddels.

Laat je papegaai/ vogel niet van jou vork eten, ze niet uit je mond eten of van een stuk happen waar je zelf net van gegeten hebt.
Geef ze hun eigen stuk om te eten, hun eigen vork of lepel om vanaf te eten, geef niks wat gevaarlijk voor ze kan zijn…
Ook al zie je op dat moment niets gebeuren, het gevaar is er wel degelijk en kan ongemerkt al zoveel schade geven aan hun tere lijfjes.

Dit is ook een van de redenen dat ik deze website ben gestart om hopelijk mensen van dit soort situaties op de hoogte te brengen, ze informatie te geven die ik de afgelopen jaren als papegaaieneigenaar heb opgedaan en wegwijs te maken in het leven met papegaaien en wat dit allemaal voor gevaren met zich meebrengt.
Laat Yara een voorbeeld zijn hoe snel het mis kan gaan, en hoe machteloos je bent op het moment dat het te laat is…

Diane
Papegaaieninfo.nl

Meer informatie

Door Ashvin Ghisyawan

Jodie is een Grijze Roodstaart die ik als baby heb gekocht met een leeftijd van 6 weken. Inmiddels is zij 16 jaar oud, maar eigenlijk heb ik haar niet eens zo lang…

Bij deze het verhaal.

Jaren geleden besloot ik om een papegaai te kopen. Al sinds mijn geboorte ben ik gefascineerd door papegaaien. Mijn ouders hebben nooit begrepen waar dit vandaan kwam. Mijn vader had in mijn jeugdtijd Agapornissen. Daar kweekten wij ook mee. Zo ben ik opgegroeid met vogels.

Mijn droomvogel was altijd al de Blauwvoorhoofd Amazone papegaai. Vooral de geelvleugel variant vond ik erg mooi. Desondanks raadden de meeste kwekers in die tijd de Blauwvoorhoofd Amazone af. Deze vogels staan bekent om hun agressie (met name de mannen) en velen worden weg gedaan vanwege het vele schreeuwen en de drukte van deze vogels.
Een papegaai waar ik het minste mee had was de Grijze Roodstaart. Op advies van diverse kwekers kocht ik mijn eerste papegaai! Toch een Grijze Roodstaart. Deze heette Rico.

Ik raakte verliefd op deze mooie unieke vogel met een relatief saaien kleur en een onlogische rode staart. Rico was een zeer grote Grijze Roodstaart papegaai. De desbetreffende kweker had op dat moment ongeveer 30 Grijze Roodstaarten zitten en Rico was veruit de grootste. Ik heb daarna ook nooit meer een grotere Grijze Roodstaart gezien. Hij woog 570 gram en was nog een hele jonge vogel. Rico was een zeer tamme Grijze Roodstaart. Nu zijn ze dat bijna allemaal wel op die leeftijd, maar deze liet zich ook makkelijk op zijn rug leggen. Dat is iets waar veel Grijze Roodstaarten niet van houden en echt aangeleerd moet worden.

Maar helaas… het verhaal kwam na 7 maanden tot een tragisch einde. Deze Grijze Roodstaart was bij de verkeerde kweker gekocht in Den Ilp en overleed op zeer korte leeftijd aan het Borna virus. Dit werd in die tijd ook wel KDS of het PDD virus genoemd. Een ongeneeslijke ziekte.

Inmiddels begonnen de verhalen over deze kweker steeds bekender te worden en kort hierna verscheen de desbetreffende kweker bij het programma Tros Radar.

Na dat ik dit verlies verwerkt had, kwam ik via via bij een kleinschalige kweker terecht. Mijn liefde voor Grijze Roodstaart papegaaien begon te groeien. Ik kocht Jodie.
Jodie was een baby wat nog met de pap gevoerd moest worden. In die tijd kon dat nog, tegenwoordig is dit verboden. Vele te jonge vogels overlijden aan o.a. krop verzuring, ondervoeding of andere ziektes.

Jodie kwam uit een broedmachine en was de enige jonge vogel van de kweker op dat moment. Jodie was een totaal andere vogel dan Rico en tevens een heel stuk kleiner. Jodie is een popje en zilvergrijs van kleur terwijl Rico een man was, een heel stuk groter en donkergrijs van kleur.

Rico was heel rustig als baby en Jodie waggelde als baby al direct door het hele huis. Erg grappig om te zien hoe onhandig dat bij baby’s gaat. Jodie was direct al gefascineerd van alles en nog wat om haar heen. Met name de tv vond zij geweldig.

Jodie groeide op en na een paar maanden bleef ik mij verdiepen in Amazones. Toen stelde ik mijzelf de vraag: Wat als ik een Amazone koop die en schreeuwt en onhandelbaar blijkt te zijn, vind ik dat dan erg?
Een aantal maanden daarop had ik mijn eerste Blauwvoorhoofd Amazone Chico. Chico was inderdaad het stereotype Amazone. Als baby al zeer fel, bijterig en vocaal. Het vocale verdween al snel, sterker nog, ik heb nog nooit zo een rustige stille blauwvoorhoofd Amazone als Chico gehoord. Maar goed! Dit verhaal gaat over Jodie en over Chico en de rest van de familie kom ik zeker nog een keer op terug.

Jodie groeide op bij mijn ex-vriendin en ik. Jodie begon overigens met een leeftijd van 6 maanden met het plukken van haar veren. Dit begon bij haar slagpennen en uiteindelijk werd zij één van de zovelen plukkertjes. Omdat Jodie nu alleen in de wintermaanden plukt, vermoeden wij dat dit door haar hormonen komt.

Jodie raakte verliefd, op mij!
Dat zorgde voor veel frustratie bij haar, waardoor het plukken in mijn bijzijn alleen maar erger werd.

Ik besloot toen Jodie 2 jaar oud was om haar even af te staan aan een kennis. Daar heeft zij een half jaar gezeten en niet geplukt. De dag dat zij mij weer zag, begon zij direct weer met plukken. Ik wilde Jodie niet helemaal afstaan. Zij heeft dan ook bij meerdere vrienden gelogeerd de volgende jaren. Een aantal jaren geleden had mijn collega en goede vriend Satish de vogel een jaar opgevangen, ook hier deed zij het erg goed. Kort daarna had een ander goede vriend en naam genoot Ashwin Jodie een tijd opgevangen.

Van Ashwin ging zij door naar een echtpaar waar ik zeer goed bevriend mee was en de vogel passie deelde. Daar woonde Jodie ongeveer 5 jaar.
Inmiddels had ik veel meer kennis, ervaringen en vogels. Zo hebben wij naast Chico de Amazone ook Dino overgenomen van een familielid. Chico en Dino wonen bij mijn ouders.
Zelf heb ik inmiddels ook een kleine Soldaten Ara, een Blauwgele Ara, de Grijze Roodstaarten Phoebe en Bolle en een zeer oude Blauwvoorhoofd Amazone papegaai van 80 jaar, Koko.

Toen het stel door omstandigheden vroeg of ik een ander adres kon vinden voor Jodie, besloot ik met de kennis en ervaring Jodie weer in huis te nemen. Mogelijk dat zij in het bijzijn van de andere vogels en twee soortgenoten meer afleiding zou hebben.

Inmiddels woont Jodie al weer anderhalf jaar bij mij en is zij al weer 16 jaar.

Jodie is een zeer interessante Grijze Roodstaart met een bijzonder verloop. Ik zal haar gedrag in een tijdlijn proberen te omschrijven.
0-9 maanden een super makkelijke baby. Totaal niet schuw.

1-2 jaar: Probeerde zij haar snavel al uit en leerde zij haar kracht kennen en misbruiken. Zij beet anderen en werd eenkennig naar mij toe. Zij plukte haar slagpennen.

2-4 jaar: Het plukken werd erger en ik probeerde uit paniek van alles uit. Van het bekende 5 stappen plan, tot ander voer. Niks hielp. Het super zelfverzekerde wat zij had, veranderde in angst. Jodie werd een neurotische angstige en schuwe Grijze Roodstaart. Zij was wel een vogel met veel energie.

5-7 jaar: Jodie is eerder weggeweest. Ik bleef mij zorgen maken. Iedereen sprak over foerageren, sloop speeltjes enz. Maar Jodie had totaal geen interesse in speelgoed. Zij leek steeds banger te worden.

7-15 jaar: Dit is de periode waar Jodie van het ene gezin naar het andere gezin ging. Bij het laatste gezin hadden zij meer Grijze Roodstaarten. Jodie zat tussen zes Grijze Roodstaarten en zes Amazones. Ik had Jodie twee jaar niet gezien en zij had ook niet meer geplukt. Jodie was weer een prachtige vogel die prachtig in haar veren zat.

De dag dat zij mij na twee jaar zag, begon zij direct weer met plukken. Haar liefde voor mij was onvoorwaardelijk en zorgde nog steeds voor frustratie.

Twee jaar daarna kwam Jodie terug en de liefde was weer wederzijds.

Ik besefte mij dat ik een probleem had. Ik bleef het zonde vinden dat zo een mooie vogel er zo ‘’lelijk’’ uit kon zien. Wat ik de afgelopen jaren heb gedaan is weg te rennen voor mij eigen angst en onzekerheid. Dat ik als professionele hulpverlener niet eens mijn eigen vogel de baas kon zijn.
Zoals ik eerder vermelde had ik inmiddels ook nog de agressieve Amazone Chico, de nog agressievere Amazone Koko, twee Ara’s die broeds waren en erg fel en het koppeltje, de twee super lieve Bolle en Phoebe. Ik was vele ervaringen verder.

De twee Ara’s zitten samen in een aparte vogelkamer. Deze zijn gaan koppelen, evenals het Grijze Roodstaart koppel Phoebe en Bolle. Deze zitten ook samen. Jodie heeft haar eigen kooi en Koko de Amazone van 80 jaar heeft zijn huisje beneden in de woonkamer.

Al mijn vogels zijn stuk voor stuk fantastisch en uniek.. Van elke vogel kan ik blij, gelukkig en op zijn tijd ook emotioneel worden. Zo geweldig zijn mijn vogels. Ondanks dat ik zelf meer van de drukkere en fellere papegaaien ben, zijn de Grijze Roodstaarten emotioneel zoveel intenser. Ik kan soms bijna op spiritueel niveau met ze communiceren.

Jodie is van alle vogels de meest gezellige en drukke vogel.

Ondanks zij kaal geplukt is en de andere papegaaien hier er prachtig en op en top uit zien, is Jodie altijd het hartendiefje en favoriet van iedereen.

In de loop der tijd en door training van haar vorige ‘’oppas’’ gezin, is er nog weinig te merken van haar nervositeit. Jodie is niet meer zo angstig als vroeger. Daarnaast hebben wij ontdekt, dat zij het veel leuker vindt om iets te pluizen of versnipperen i.p.v. op houten speeltjes te knagen.
Al mijn vogels zijn geweldig. De Soldaat is op momenten echt een kroel kip. De Blauwgele Ara is een echte showmaker die altijd in het middelpunt wil staan. Bolle is de mysterieuze van het stel. Je weet nooit wat hij gaat doen. Koko is bijzonder omdat het mogelijk de oudste levende papegaai van Nederland is en Phoebe is de beste prater van het stel. Zij kan werkelijk minstens 100 woorden en zinnen. Ook doet zij stemmen identiek na.

Maar Jodie! Jodie is het gezelligste van het stel. Zij is de meest nieuwsgierige vogel. Sommige vrienden vinden haar ook wel de liefste vogel van allen. Persoonlijk denk ik dat Marley de Blauwgele Ara het makkelijkste is naar iedereen.

Jodie is zeer ondernemend en slopend. Waar zij tot haar 10 jaar heel schuw, bang en paniekerig was, loopt zij nu zelf naar iedereen toe. Zij stapt bij iedereen op, is totaal niet eenkennig en heeft haar de eigen status als meest vrije vogel van het huis gegeven. Dit is HAAR woning en ik mag in het huis wonen die van haar is. Aldus Jodie, als zij met haar ogen tegen mij praat.

Wat heeft mij geholpen hier in?
Zelfinzicht. Wie ben ik en wat maakte dat ik in paniek schoot als Jodie plukte. Ook het relativeren hielp. Ik accepteerde dat Jodie gewoon geweldig is, met of zonder veren. Ook scheelt het dat ik nu meer vogels heb en de aandacht kan verdelen. Het agressieve gedrag van de Amazones en het hondse gedrag van mijn Ara’s houden mij veel meer bezig dan het plukken van Jodie.

Ik ben blij dat Jodie terug is en nooit meer weg gaat! Iedereen houd van Jodie en Jodie houd van iedereen.

Ashvin Ghisyawan

Check meer foto´s van Jody en haar vogel familie op parrotsbyash

Door Hyke Boutkan

Het leven van een vogel zit vol met gevaren. Dit kan uw vogel u o.a. duidelijk maken door te bijten, te schreeuwen, u knalhard te negeren, hysterisch door de kooi/kamer te fladderen, te grommen, te hissen of door gillend op zijn rug te vallen.

Wij mensen zijn niet altijd even oplettend en zien gevaar vaak niet aankomen. Zodoende een kleine greep uit veelvoorkomende gevaren:
– Alle voorwerpen, mensen of dieren die nieuw, onbekend of anderszins de beschrijving “Nog nóóit gezien” waard zijn.
– Alle voorwerpen, mensen of dieren die de vogel snel en/of onverwacht benaderen.
– Alle voorwerpen, mensen of dieren die te dichtbij komen (de afstand kan variëren van 1 cm tot aan de horizon).
– Alle voorwerpen, mensen of dieren die de vogel wel eerder gezien heeft, maar waarmee de kennismaking zeer slecht bevallen is.
– Alle voorwerpen, mensen of dieren die gewoon vet stom zijn.
– Alle voorwerpen die een verkeerde kleur, vorm of grootte hebben.
– Alle mensen of dieren die een verkeerde uitstraling hebben.
– Alle voorwerpen, mensen of dieren die een totaal verkeerd moment kiezen om de interactie aan te gaan (bijv. tijdens het eten, poetsen, slapen/dutten, vocaliseren, badderen of paren).
– Soms gewoon alle voorwerpen, mensen of dieren.

U begrijpt, u moet van goeden huize komen om allereerst gevaar überhaupt te herkennen. Vervolgens is het nog een kunst om niet zelf gekwalificeerd te worden als levensgevaarlijk.

Om nog maar te zwijgen van alle andere categorieën waar u, uw gezinsleden, huisdieren en inboedel in kunnen vallen. Wat dacht u bijvoorbeeld van onweerstaanbaar (niet te verwarren met onuitstaanbaar), wat in de praktijk betekent dat de persoon of het object waar de voorkeur naar uitgaat, voortdurend aangerand wordt of voorzien van een lichtzurige natte smurrie.

Dan is er nog de mens die valt in de categorie Jij-kunt-vast-bij-alles-wat-je-doet-wel-wat-hulp-gebruiken. Met als gevolg dat uw persoonlijke ruimte voortaan opgefleurd wordt door een hele blije vogel die werkelijk overal zijn giechel insteekt. Voor alle duidelijkheid: de activiteit doet er niet toe. Deze kan variëren van naar het toilet gaan, koken, t.v. kijken, een band plakken of bellen.

Kenmerkend is dat de categorieën waar we in worden ingedeeld eindeloos zijn en voortdurend kunnen wisselen. Aan ons de schone taak om hier op een, voor de vogel passende manier, mee om te gaan…

Dus…. eerlijk gezegd. Nee, een papegaai is niet “leuk” en je kunt er inderdaad niks mee!

Hyke Boutkan
December 2019