Mijn leven met ara’s

Door Ingrid

Mijn naam is Ingrid. Net als Diane heb ik ook de nodige ervaringen opgedaan door samen te leven met papegaaien. Nu is de ara eigenlijk geen papegaai, maar in de volksmond noemt iedereen ze uiteindelijk toch papegaaien.
Laten we het makkelijk maken en het dus papegaaien noemen haha.

Zo begon mijn ara avontuur…

Tico is bij mij komen wonen toen zij 4 weken oud was, in oktober 2007, de aanschaf was nogal impulsief te noemen en daarbij ging ook het nodige verkeerd. Zoals een verkeerd voedingsschema en een verwaarloosde kropverbranding welke achteraf al aanwezig bleek voor mijn aankoop van Tico.

Begeleiding ontbrak volledig en het zelfstandig krijgen van Tico was daarbij ook een groot probleem. Zo naïef dat ik dacht (omdat ik eerder een verstoten Agapornis had grootgebracht) dat ik dit wel kon. Tico raakte zwaar ondervoed en en kreeg een groeiachterstand. Gelukkig is dit met hulp van twee hele lieve mensen met een hobbykwekerij helemaal goedgekomen. Het enige wat ik nu aan Tico merk is dat zij licht gekromde pootjes heeft waardoor zij waarschijnlijk op latere leeftijd last ervan zou kunnen krijgen. Ze slaapt als een kip door haar pootjes in te trekken en op een stok als het waar te gaan liggen.

Het was gezien alle ervaringen omtrent Tico niet verstandig om op deze manier een ara aan te schaffen. Wat had ik graag vooraf al informatie kunnen vinden met 1 kleine zoekactie op internet. Helaas spraken in die tijd diverse ( inmiddels niet meer zo actieve ) forums elkaar tegen waardoor je niet goed wist wat je moest doen.
Pap kuikens werden als het ware als zoete broodjes verkocht.

In 2010 ging ik samen met Tico uit huis en toen was het voor mij duidelijk, ik wil een ara erbij zodat Tico niet alleen is als ik weg ben. En ik ga sowieso voor een zelfstandige ara of herplaatser!

Indy stond te koop op marktplaats ( wat ik ondanks deze ervaring toch afraad om dat via deze weg te doen ) doordat de eigenaresse niet meer voor haar kon zorgen. Ik viel als een blok op elke foto dat erbij stond.



Indy was op dat moment 1,5 jaar oud. Ondanks Indy haar gedrag ( zij kon flink uithalen ) werd ik niet afgeschrikt en al snel konden wij het wel goed met elkaar vinden. Al heb ik er ruim 4 jaar over gedaan haar echt te begrijpen en zij mij. Want ze haalde alsnog wel eens uit. Tico daarentegen moest weinig hebben van deze nieuwe dame, geen ruzie maar ze bleven gewoon ruimschoots uit elkaars buurt.

Indy is daarbij ook veel dominanter als Tico, als het ware hebben zij een natuurlijke hiërarchie . Tico was helaas wel wat gaan plukken, weliswaar minimaal, maar het zat mij toch dwars.

Voor mij was dit het ideale excuus om in 2013 op zoek te gaan naar ara nummer 3… in de hoop dat het wat meer balans zou geven onderling.
Maar natuurlijk was dat niet helemaal de eerlijke reden, ik wilde gewoon heel graag een 3e ara erbij. Ja, eerlijk is eerlijk haha!

Ik wilde heel graag een kleine soldaten ara. Kleur en karakter spraken mij erg aan. 
Heel anders dan een Blauwgele ara en een Harlekijn. Maar wel moest het van mij weer een popje (vrouwtje) zijn. Na wat speuren kwam ik bij een goede kweker uit, Jan van Arkel. Uiteindelijk heb ik ook van hem een soldaatje kunnen kopen.



Cara heeft zich heel erg moeten bewijzen naar Tico en Indy toe, ze werd op een gegeven moment steeds fanatieker om het hart van Indy te veroveren.
Na een aantal maanden merkte ik dat Tico al minder vaak plukte en met regelmaat er heel erg goed uit zag. Tico had klaarblijkelijk eindelijk rust, want Indy had andere dingen te doen (o.a. Cara van zich af wimpelen) Maar Cara liet zich echt niet kennen en zette door om Indy voor zich te winnen en met succes!

Dit alles had ook een keerzijde want Indy begon met plukken en het opeten van haar dons en nieuwe follikels, dit was echt een enorme domper.



Ik deed er alles aan om ze gelukkig te maken, de vogels kregen een eigen kamer, de kooien gingen de deur uit, er kwam een daglichtlamp op timer. Vaste slaaptijden enz. en het plukken werd alsnog erger en erger. Ik heb alles uit de kast getrokken om dit plukgedrag te stoppen en misschien zelfs iets teveel volgens sommige. Indy is onderzocht door 3 verschillende vogelartsen, 1 gedragsdeskundige, kreeg een hormoon implantaat, at havervlokken ( beta- keratine ), en er was iemand die met haar via telepathie contact kon maken. Ja, je gaat op een gegeven moment alles proberen. Maar helaas niks hielp.



Cara had dus intussen in een aantal jaar Indy voor zich gewonnen.
Wat ik nooit had verwacht, Indy werd naast liever tegen Cara ook verliefd op dat kleine groene monster, want ze begon haar te voeren en ze gingen op den duur ook samen slapen.



Het plukgedrag van Indy is helaas wel gebleven, maar wat hebben zij eigenlijk een mazzel dat door dit alles hun leven is verrijkt met een slaapkamer als verblijf, een woonkamer voor de sociale momenten met mij.
Een volière in de tuin, niet meer gewiekt worden.

Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat Indy plukt, in de hoop dat dat het laatste is wat ik kan doen, waardoor zij die spanningen niet meer zo voelt.
Onbewust laat je toch merken dat ze iets doet waar ze aandacht door krijgt.

Wel kreeg ik te maken met hormonaal en terretoriaal/broeds gedrag met name van Cara toen ze in 2017 4 jaar oud was was  hier kan je meer lezen over bijten. Dit was dan ook de eerste keer dat ik echt werd aangevallen en dat kwam voor mij uit het niets. Uiteindelijk heb ik hier veel over geleerd met de jaren en kan hier nu veel beter mee om gaan. 

Mijn ara’s ogen gelukkig, en ik hoop nog elke dag nieuwe dingen van ze te leren om ze nog gelukkiger te maken! En daarbij andere mensen te inspireren om verder te kijken dan het mooie uiterlijk van een ara. En veel geduld met ze te hebben. Ze verdienen dit! 

Groetjes, Ingrid

Ook interessant! Verhaal over de  Ingegroeide veer van Tico 

Translate »
error: Content is protected !!